با رفتن برانکو هواداران پرسپولیس نگران فروپاشی تیم پرشکوه‌شان شده‌اند
چه کسی پرچم درخشان سرخ را تکان می‌دهد؟
جای مرثیه‌خواندن برای پرفسور باید جانشین مناسب او را انتخاب کرد
سعید مروتی
بعد از 4سال رؤیایی با 3قهرمانی پی‌درپی در لیگ، یک نایب‌قهرمانی به خاطر تفاضل گل،بردن 3 سوپر جام، گرفتن جام حذفی و رفتن به فینال آسیا،این روزها علاقه‌مندان پرشمار سرخپوشان به‌جای لذت‌بردن از موفقیت‌های درخشان تیم‌شان، نگران بازگشت به گذشته هستند؛ بازگشت به روزهای قبل از برانکو؛ به پرسپولیس دایی و درخشان؛ به پرسپولیس پرمهره‌ای که همه چیز داشت جز مربی و با لشکری از ستاره‌ها موفقیت را در شکست دادن تیم‌های لیگ یکی و بردن جام حذفی خلاصه می‌کرد؛ دورانی که برای خیلی‌ها پرسپولیسی بودن تنها در آستانه دربی معنی پیدا می‌کرد؛ و بقیه اوقات سال کمتر کسی حوصله تماشای بازی‌های ملال‌آور پرطرفدارترین تیم ایران را داشت. بعد از قهرمانی تیم افشین قطبی، پرسپولیس 8سال را با 2 جام حذفی سپری کرد؛سال‌هایی که استقلال و سپاهان بارها قهرمانی را جشن گرفتند و سهم پرسپولیس تنها حسرت بود و تاسف. میزان مرثیه‌هایی که این روزها برای رفتن برانکو سروده شده نشان می‌دهد ماجرا برای هواداران چیزی فراتر از خداحافظی سرمربی با تیمش است. حالا عروسی به کوچه سپاهان و استقلال و تراکتور آمده. تیم‌هایی که پرفسور، 4سال ناکامشان گذاشت. همه آنچه به نظر می‌رسید ساختار باشکوه پرسپولیس است در آستانه فروپاشی است. 4 سال و 3ماه پیش وقتی پرسپولیس درخشان در خطر سقوط به دسته پایین‌تر قرار گرفت، قرار بود افشین قطبی بازگردد و در دقیقه90 نژادفلاح- سرپرست وقت تیم- سراغ برانکو رفت. وقتی پرفسور رهبری ارتش سرخ را به دست گرفت شرایط آنقدر نامطلوب بود که کسی از او انتظار معجزه در هفته‌های پایانی نداشته باشد. او فصل بعد جذاب‌ترین پرسپولیس 2دهه اخیر را ساخت. تیم دوست‌داشتنی‌ای که چشم‌نواز بازی می‌کرد و شکنندگی دفاع و تزلزل دروازه‌اش را با کیفیتی ممتاز در خط آتش جبران می‌کرد. پرسپولیس برانکو آنقدر خوب بود که وقتی در هفته ششم در انتهای جدول ایستاده بود باز هم تماشاگران بسیاری را روانه ورزشگاه‌ها می‌کرد. فوتبال جذاب و تماشایی و آشتی‌دادن هواداران با تیم، دستاورد بزرگ برانکویی بود که در نهایت جام را فقط به دلیل تفاضل گل و با انبوهی بدشانسی و اشتباه داوری از دست داد. این نایب‌قهرمانی مقدمه‌ای بر دورانی درخشان بود.
پرسپولیس با برانکو هویت تاریخی‌اش را بازشناخت. حالا می‌شد درک کرد چرا سرخپوشان پایتخت پرطرفدارترین تیم ایران هستند. تیمی که با پنجره بسته و با دست خالی تا فینال آسیا رفت، ستاره‌هایش را از دست داد، بازیکنان عاصی‌اش را حذف کرد ولی باز هم روی سکوی قهرمانی رفت. حالا این تیم مهم‌ترین عامل موفقیتش را از دست داده و قرار است وارد عصر پرسپولیس بدون برانکو شویم. اینکه در این 4سال ستاره‌های زیادی به پرسپولیس آمده‌اند و رفته‌اند ولی ستاره اصلی همیشه خود برانکو بوده که با دیسیپلین، پشتکار، توانایی و سختکوشی‌اش در هر شرایط بهترین عملکرد را داشته و به‌ندرت از کمبودها گلایه کرده. نقش، سهم و اهمیت برانکو در موفقیت پرسپولیس از هر مربی موفق دیگری در فوتبال ایران بیشتر بوده. اینکه سهم مدیریت باشگاه در راندن موفق‌ترین مربی چند دهه اخیر پرسپولیس چقدر بوده یک داستان است و اینکه برانکو خودش چقدر انگیزه و تمایل برای ماندن داشته (او قرار بود برای پرسپولیس دیگر چه کاری انجام دهد که قبلا نکرده؟) داستان دیگری است.
داستان اصلی پرسپولیس است که باید بدون برانکو به راهش ادامه دهد. پرسپولیسی که از همیشه از همه نام‌ها بالاتر بوده و هست. حالا و در این روزهای سخت که هواداران رکورد فحش ناموسی را با فحاشی به مدیرعامل پرسپولیس شکسته‌اند، بازیکنی جذب نشده و خبرهای نگران‌کننده درباره رفتن علیپور، رسن، بیرانوند و... به گوش می‌رسد جای مرثیه‌خواندن برای رفتن برانکو، باید جانشین مناسبی برای او پیدا کرد. سرمربی پرسپولیس (هر که باشد) قطعا کار بسیار سختی در پیش خواهد داشت. با هر نتیجه ضعیف و هر بازی کسالت‌باری تماشاگران یاد برانکو را زنده خواهند کرد. و شاید حاشیه‌ها بهترین تیم سال‌های اخیر ایران را غرق کند. در سال‌های اخیر با شروع تابستان پرسپولیس هم بیشتر بازیکنان فصل آتی‌اش را شناخته بود و با وجود اینکه همیشه دیرتر از بقیه تیم‌ها به استراحت رفته بود زودتر از رقبا اردوی آماده‌سازی‌اش را شروع می‌کرد. اگر پرسپولیس همین امروز هم سرمربی‌اش را بشناسد باز از قافله عقب مانده و میان گزینه‌ها هیچ نامی نیست که بتوان گفت پیشینه‌اش با پرفسور قابل مقایسه است؛ پرفسوری که در الاهلی عربستان مشکلی برای دریافت دستمزدش نخواهد داشت و مجبور نیست 11ماه حقوق نگیرد ولی آنجا خبری از 100هزار هوادار پرشور که برایش ایسلندی بزنند و نامش را فریاد کنند هم نخواهد بود. اینکه برانکو پول را جایگزین شور کرده، انگیزه‌ای برای ماندن در پرسپولیس نداشته، به دنبال جاه‌طلبی تازه‌ای بوده یا از دست مدیرانی نالایق و قدرناشناس فرار کرده خیلی اهمیتی ندارد. آنچه اهمیت دارد پرسپولیس است.
حالا که همه برای پایان دادن به سلطنت 3ساله ارتش سرخ بسیج شده‌اند باید از این روزهای سخت گذر کرد. گذر از این روزها بدون یافتن جانشین مناسب برای برانکو امکان‌پذیر نخواهد بود. پس سوال اصلی این است:«چه کسی پرچم درخشان سرخ را تکان می‌دهد؟».
* عنوان مطلب از فصل چهل و نهم کتاب «قرمز باش یا بمیر» (دیوید پیس- ترجمه: علی امیری‌فر) وام گرفته شده است.
