کارنامه یا انگیزه؟

گفته می‌شود قرارداد نهایی مارک ویلموتس با فدراسیون فوتبال ایران فردا امضا خواهد شد و این در حالی است که بسیاری از اهالی فوتبال هنوز فلسفه انتخاب این مربی بلژیکی را نفهمیده‌اند. انتقادها از فدراسیون کماکان در سطح بالایی است و خیلی‌ها می‌پرسند آیا مردی که سابقه اخراج از تیم‌های ملی بلژیک و ساحل عاج را دارد و 2سال آخر را هم خانه نشسته، واقعا بهترین گزینه برای هدایت تیم ملی ما محسوب می‌شود؟ این گروه از منتقدان عقیده دارند فدراسیون باید به‌دنبال یک مربی کارنامه‌دارتر می‌رفت و کسی را انتخاب می‌کرد که سرد و گرم چشیده باشد. شاید در نگاه اول بشود به این طرز تفکر حق داد، اما دست‌کم در همین فصل اخیر فوتبال باشگاهی در کشورمان یک نقیض بزرگ برای چنین دیدگاهی وجود داشت؛ جان توشاک! 
روزی که توشاک ولزی سرمربی تراکتورسازی شد، آب از لب و لوچه خیلی‌ها فرو ریخت و آنهایی که خیلی بر طبل «کارنامه» می‌کوبند، حسابی به وجد آمدند. در رزومه توشاک، انبوهی از سوابق شغلی مختلف به چشم می‌خورد؛ از هدایت تیم‌های ملی ولز و مقدونیه تا سرمربیگری رئال مادرید، لاکرونیا، سوسیداد، بشیکتاش و... روی کاغذ همه‌‌چیز خوب به‌نظر می‌رسید، مگر سن و سال نسبتا بالای او که منتقدان به آن هم زیاد اهمیت نمی‌دادند. در نهایت اما فقط 3‌ماه بردباری کافی بود تا روشن شود توشاک اصلا انگیزه کار در تراکتورسازی را ندارد و کلا برایش مهم نیست تیم چه نتایجی می‌گیرد. بسیاری از بازیکنان تراکتور تأیید می‌کنند که توشاک مطلقا جدیتی در کارش نداشت و حتی وقتی در فاصله چند‌متری با فریادهای اعتراضی و خشمگینانه اشکان دژاگه مواجه شد، کوچک‌ترین توجهی نکرد. خب، آیا یک مربی کارنامه‌دار با این شرایط به درد تیم ملی می‌خورد؟ شاید ویلموتس رزومه توشاک را نداشته باشد، اما می‌شود امیدوار بود انگیزه او برای کسب موفقیت و احیای نام خودش به‌کار تیم ملی بیاید. زنوزی می‌گفت: «توشاک روزی صدبار می‌پرسید اینجا کجاست مرا آورده‌اید.» اما ویلموتس آمد، همین امکانات مختصر را قبول کرد و رفت. شاید بشود فعلا کمی فیتیله انتقادها را پایین کشید و نسبت به مربی بلژیکی بددل نبود.

گواردیـولا به ما نمی‌خورد!
مهدی تاج در دفاع از انتخاب ویلموتس به‌عنوان سرمربی تیم ملی به نکاتی اشاره کرده که آدم را روانی می‌کند. 
رئیس فدراسیون فوتبال گفته: «تصمیم گرفتیم سرمربی تیم ملی بین 45تا 55سال باشد، چون مربی زیر 45سال نمی‌تواند تجربه زیادی داشته باشد.» و به این ترتیب قرعه به نام ویلموتس 50ساله افتاد که سنش دقیقا در نقطه تعادل کف و سقف فدراسیون بود! حالا کاری نداریم به اینکه ویلموتس به درد می‌خورد یا نه، اما انصافا این استدلال‌های عجیب و غریب را سر هم نکنید. الان با این منطق تکلیف گواردیولا که تا قبل از 45سالگی کل فوتبال اروپا را شخم زد چه می‌شود؟ مگر خود زیدان تا قبل از این سن، 
3 چمپیونزلیگ نگرفت؟ یعنی اینها به درد ما نمی‌خوردند؟ لابد مازیار ناظمی هم برای گنجاندن زیدان در صف نامزدهای مربیگری تیم ملی، اول منتظر بود او شمع‌های تولد 46سالگی‌اش را فوت کند!