ریسک بیرو

از زمانی که علیرضا بیرانوند در جام‌جهانی2018 خوش درخشید و پنالتی کریس رونالدو را مهار کرد، شمارش معکوس برای ترانسفر او به اروپا آغاز شد؛ به‌ویژه که بعدتر این درخشش در لیگ قهرمانان فصل گذشته و نیز مسابقات جام ملت‌های آسیا (منهای بازی با ژاپن) هم ادامه یافت. حالا که به روزهای پایانی لیگ هجدهم نزدیک می‌شویم، زمزمه‌های مربوط به کوچ بیرانوند از هر زمان دیگری جدی‌تر شده است. دیروز اخبار جدیدی در مورد پیشنهادهای خارجی بیرانوند مطرح شده و می‌گویند او از ترکیه و بلژیک پیشنهاد جدی دارد. در مجموع شرایط اقتصادی باشگاه پرسپولیس هم طوری است که شاید از این انتقال استقبال کند و دنبال پول ترانسفر بیرو باشد. در عین حال اما حضور بیرانوند در اروپا - چه امروز اتفاق بیفتد و چه هر زمان دیگری- یک ریسک بزرگ برای سنگربان تیم ملی کشورمان خواهد بود.
 واقعیت آن است که نگاهی گذرا به فوتبال قاره سبز نشان می‌دهد معمولا هیچ گلر آسیایی در اروپا موفقیت چشمگیری نداشته است. غیراز علی‌الحبسی عمانی که سابقه بازی در بولتون، ویگان و ریدینگ انگلستان را داشته، سخت است دروازه‌بان آسیایی دیگری را به یاد بیاوریم که در سطح اول فوتبال باشگاهی جهان درخشیده باشد. مسئله اینجاست که اروپایی‌ها معمولا سازوکار دقیقی در تربیت دروازه‌بان دارند و چون این پست پیچیدگی تاکتیکی ندارد، آکادمی‌های آن طرف آب عملکرد فعال و موفقی در این مورد دارند. از قضا پیش از این گلرهای ایرانی لژیونر هم حتی در لیگ‌ها و تیم‌های درجه چندم موفقیت خاصی نداشته‌اند؛ از علیرضا حقیقی و سوشا مکانی تا امیر عابدزاده.
در این زمینه اما یک مشکل دیگر هم وجود دارد. شما اگر دفاع چپ باشید و به اروپا بروید، درصورتی که به هر دلیلی نتوانید در پست تخصصی‌تان بازی کنید، ممکن است به صلاحدید مربی تبدیل به وینگر چپ، دفاع وسط یا حتی دفاع راست بشوید و بالاخره یک جایی برای خودتان پیدا کنید. در مورد گلرها اما دو حالت بیشتر وجود ندارد؛ یا فیکس هستند یا ماه‌ها به نیمکت دوخته خواهند شد که این دومی شرایط بسیار بدی است. پس بهتر است بیرو با نهایت وسواس و دقت انتخاب نهایی‌اش را انجام بدهد تا فوتبالش به خطر نیفتد.