بازنده بزرگ

پرسپولیس در سرنوشت‌سازترین روزهای فصل و درحالی‌که باید به‌طور همزمان در 3 جبهه بجنگد، هر 4 روز یک بازی خواهد داشت و این برنامه فشرده، هم‌اکنون اصلی‌ترین چالش برانکو است. ظاهرا ترفندی که سرمربی پرسپولیس برای حل این مسئله درنظر گرفته، استفاده چرخشی از بازیکنان در برخی پست‌هاست. این موضوع در 3 بازی آغازین سال98 به وضوح مشخص شده است. به‌عنوان مثال در داربی تهران سروش رفیعی فیکس بود، اما در 2بازی بعدی بشار رسن به ترکیب برگشت. در داربی سیامک نعمتی نیمکت‌نشین بود، اما او برابر پیکان و الاهلی از ابتدا به میدان رفت. مهدی ترابی برابر استقلال فیکس بود، مقابل پیکان روی نیمکت نشست و باز جلوی الاهلی فیکس شد. این چرخش نیروها حتی شامل بازیکن مورد علاقه برانکو هم شد و بودیمیر دیدار با الاهلی را از روی نیمکت شروع کرد. در این میان حتی تعویض‌های برانکو هم متنوع‌تر شده است. درحالی‌که مربی کروات معمولا به انجام تعویض‌های کلیشه‌ای شهرت دارد، در بازی با پیکان احمد نوراللهی را در میانه‌های نیمه دوم تعویض کرد که این اتفاق برای نخستین بار رخ داد. مقابل الاهلی هم شاهد تعویض مهدی ترابی بودیم که کمتر اتفاق می‌افتد. مجموعه این مسائل نشان می‌دهد برانکو برای جلوگیری از مستهلک شدن تیمش دنبال استفاده حداکثری از بازیکنان است و قطعا اگر امید عالیشاه هم بی‌انضباطی اخیر را انجام نمی‌داد، می‌توانست به شکل چشمگیر مورد استفاده قرار بگیرد. هم‌اکنون همه مسابقات پرسپولیس مهم است و تمام مهره‌های کلیدی شانس بازی دارند. عالیشاه اما بیش از حد عجول بود و نتوانست با مدتی نیمکت‌نشینی کنار بیاید. حالا اگر قهر و غضب تاریخی برانکو یقه امید را بگیرد و او تا پایان فصل بیرون بماند، قطعا تلخی آن اشتباه در کامش بیشتر خواهد شد.