بازار دولتی، بازار خصوصی

 مرتضی کاردر/روزنامه‌نگار

سال‌های اخیر سال‌های رونق هنرهای تجسمی ایران است. کمتر روزی است که خبری تازه از هنرهای تجسمی و موفقیت‌های هنرمندان ایرانی به گوش نرسد؛ از درخشش پیشکسوتان و نامداران هنر ایران در عرصه‌های بین‌المللی تا رقابت بر سر خرید آثار هنرمندان جوان ایرانی در حراج تهران.
اما اتفاق متفاوت امسال تأسیس بازار فروش هنرهای تجسمی بود؛ در هفته هنر «تیرآرت» که در تیرماه امسال آغاز شد و دومین هفته‌اش در دی‌ماه به شکل گسترده‌‌تر با برنامه‌های متنوعی مثل برگزاری نشست‌ها و نمایشگاه‌هایی در سطح شهر برگزار شد تا مخاطبان هنرهای تجسمی برای نخستین‌بار شاهد یک «آرت‌فیر» به‌معنای واقعی‌اش باشند؛ اتفاقی که هنرهای تجسمی را به سطح عمومی می‌کشاند و مخاطبانش را بیشتر می‌کند. اما اتفاق دیگری که باید آن را به «هفته هنر تیر» ضمیمه کرد، «چارسوی هنر» است که همزمان با جشنواره فجر برگزار شد؛ بازار بزرگ دیگری که شمار زیادی از گالری‌ها را در باغ‌موزه قصر گرد آورد. 2 اتفاق که یکی را بخش دولتی و دیگری را بخش خصوصی برگزار کرد و اگر در سال‌های بعد ادامه پیدا کند می‌تواند راه تازه‌ای را پیش روی هنرهای تجسمی ایران بگشاید. 
اما اتفاق دیگر حوزه هنرهای تجسمی بازسازی موزه هنرهای معاصر تهران بود. بازسازی گسترده موزه که برای نخستین‌بار پس از 40 سال انجام می‌شد قدری به طول انجامید و وعده‌های اولیه مدیران برای بازگشایی موزه همزمان با دهه فجر و جشن‌های پیروزی انقلاب و نمایش آثار گنجینه محقق نشد اما به‌نظر می‌رسد آنچه اتفاق می‌افتد یک بازسازی کامل و جامع است که اکنون روزهای پایانی‌اش را می‌گذراند و سال آینده باید شاهد موزه‌ای تازه باشیم که بار دیگر با نمایش گنجینه‌ کم‌نظیرش میزبان علاقه‌مندان هنرهای تجسمی ایران و مخاطبان بین‌المللی است.