پرتاب قلب به جای پرتاب سنگ

«اینجا انگلیس، ایتالیا یا آلمان نیست. اینجا ایران خودمان است!». بارها در شرح تصاویر اینستاگرامی مربوط به ایران، با این جمله روبه‌رو شده‌ایم. حالا شاید می‌توان در فوتبال نیز از چنین جمله‌ای برای توصیف قاب‌های به‌جا مانده از برگزاری نخستین مسابقه در استادیوم جدید باشگاه فولاد خوزستان نیز استفاده کرد. ورزشگاهی با ظاهری مدرن و بسیار زیبا که در اوج هیجان، افتتاح شد. در یک سال گذشته بارها در مورد ورزشگاه امام رضا در مشهد صحبت به میان آمده است اما آنچه «فولاد آره‌نا» یا همان استادیوم شهدای خوزستان را تبدیل به جذاب‌ترین ورزشگاه تازه‌ساز فوتبال ایران می‌کند، فاصله بسیار کم سکوها با زمین مسابقه است. برخلاف عادت ورزشگاه‌سازی در ایران، اینجا دیگر خبری از پیست تارتان نیست و به سبک فوتبال اروپا، سکوها در فاصله‌ای نزدیک با مستطیل سبز قرار گرفته‌اند تا تماشاگرها درست در متن هر بازی قرار داشته باشند. در چند فصل گذشته ورزشگاه غدیر اهواز حتی برای دیدارهای فولاد با استقلال یا پرسپولیس نیز به ندرت پر شده اما حالا در نخستین مسابقه در فولاد آره‌نا، جایی برای سوزن انداختن نیز وجود نداشت. آنچه در این افتتاحیه اتفاق افتاد، ثابت کرد که اگر تماشاگران ایرانی به جای شکنجه کردن در استادیوم‌های فرسوده، در فضاهایی شبیه به این قرار بگیرند، هم استقبال بیشتری از بازی‌ها به خرج می‌دهند و هم در ورزشگاه رفتارهای متفاوتی را به نمایش می‌گذارند.
 ساختن استادیوم‌های تازه برخلاف تصوری که در ایران وجود دارد، پروژه‌ای چندین و چند ساله نیست. آمریکایی‌ها استادیوم مرسدس بنز را به‌عنوان یکی از باشکوه‌ترین ورزشگاه‌های تاریخ فوتبال، تنها در طول3سال ساخته‌اند. برای سال‌ها این باور وجود داشت که ایرانی‌ها نمی‌توانند صاحب ورزشگاه‌هایی مدرن و تماشایی شوند اما تجربه فولاد آرنا ثابت می‌کند که استفاده از نیروی متخصص و خلاق در کنار انجام هزینه‌های لازم، امکان ساخت ورزشگاه‌های شیک را برای فوتبال ایران فراهم خواهد کرد. اگر بخشی از مبلغ سنگینی که در فوتبال و حوزه‌های دیگر به سادگی حیف و میل می‌شود به ساخت‌وساز ورزشگاه اختصاص پیدا کند، همه شهرهای فوتبالی استادیوم‌های مدرن خودشان را خواهند ساخت. ورزشگاه‌های فوتبال در تمام دنیا، به جاذبه‌های مهم توریستی یک شهر تبدیل می‌‌شوند. همین حالا برای ورود به ورزشگاه‌هایی مثل نیوکمپ و برنابئو در روزهای غیرفوتبالی، باید هزینه ورودی گزافی پرداخت کرد. در ایران اما ساخت ورزشگاه تا همین چند سال قبل هرگز مترادف « هنر» نبود. در زمان ریاست علی آبادی در سازمان تربیت بدنی، در شهرهای مختلف ایران استادیوم‌های 15 هزار نفری با «نقشه مشترک» ساخته شدند. ورزشگاه‌هایی که بعضی‌ از آنها برای همیشه متروکه ماندند. سرنوشت تلخ این استادیوم‌های زشت، نتیجه شاهکار مدیرانی بود که تنها به «کمیت» فکر می‌کردند و کیفیت، اهمیت چندانی برای‌شان نداشت. فولاد آره‌نا این قابلیت را دارد که هر هفته تماشاگرهای بسیار زیادی را به دیدارهای خانگی تیم فولاد بکشاند. این استادیوم همچنین یک اتفاق امیدوارکننده برای دریافت میزبانی تورنمنت‌های ملی در سال‌های آینده محسوب می‌شود.از شروع این فصل، خبرهای دلسردکننده زیادی از برگزاری بازی‌های فوتبال در اهواز به گوش رسیده است؛ از ماجرای پرتاب سنگ در جدال استقلال خوزستان و پرسپولیس تا درگیری‌های خونین در محوطه بیرونی همین استادیوم که پس از پایان نبرد استقلال و فولاد اتفاق افتاد. بعد از مدت‌ها محاصره‌شدن به‌دست اخبار بد اما، حالا فولاد آره‌نا حال فوتبال جنوب را عوض کرده است. تماشاگران فولاد در پایان نخستین جدال تیم‌شان در این استادیوم، مشغول جمع‌آوری زباله‌های استادیوم شده‌اند. این تماشاگرها همان تماشاگرها و این تیم، همان تیم است اما حالا مردم احساس می‌کنند که باشگاه برای‌شان اهمیت قائل شده و آنها نیز باید پاسخ مناسبی به این موضوع بدهند. اگر در تمام ایران، تماشاگرها به جای ورزشگاه‌های مربوط به قرون وسطی در چنین استادیوم‌های تازه و شیکی فوتبال تماشا کنند، بدون تردید روحیه همه هواداران فوتبال در ایران عوض می‌شود. وقتی هوادار احساس کند که برای باشگاه مهم است، بدون تردید روی سکوها رفتار متفاوتی را به اجرا درمی‌آورد. کیفیت پخش تلویزیون اهواز در افتتاحیه فولاد آره‌نا، ناامیدکننده بود اما همه آنهایی که در این استادیوم حضور داشتند و دوئل فولاد و سپاهان را از نزدیک تماشا کردند، از شرایط ورزشگاه به وجد آمدند. البته که فولاد آره‌نا هنوز قابل مقایسه با استادیوم‌های 5ستاره دنیا و امکانات‌شان نیست اما در همین حد و اندازه هم، یک موهبت برای فوتبال ایران به شمار می‌رود.