نشاط جوانی و سنجیدگی سالخوردگی

رضا رویگری ـ بازیگر سینما و تلویزیون

همان‌قدر که هر کاری به نیرو و جسارت جوانی نیاز دارد، به همان میزان به تجربه و تعلق افرادی که سن و سالی از آنها می‌گذرد نیز نیازمند است.
گرچه در روزگار ما با وجود این همه مرکز آموزشی و دانشکده و دانشگاه، همه تخصص‌ها از طریق تجربه حاصل نمی‌شود اما هیچ‌کس نمی‌تواند و نباید منکر ارزش تجربه باشد.
کار روی صحنه یا جلو دوربین همانقدر که با جذابیت جوانی زیباتر می‌شود، به همان اندازه با دلنشینی حرکات بازیگرانی که عمری را به خاک صحنه خوردن گذرانده‌اند نیز دیدنی‌تر خواهد شد. یکی از مشکلات و معضلات هنر نمایش در کشور ما این است که در دهه‌های اخیر کسانی از جلو دوربین کنار رفته‌اند که در اوج پختگی می‌توانستند بخش دیگری از زندگی هنری‌شان را آغاز کنند؛ بخشی که نمک آن به کار بستن تجربه‌های سالیان دور و دراز فعالیت در این عرصه است.  من نه‌تنها مشکلی با نقش‌آفرینی و دادن مسئولیت و فضای کار به‌ جوانان ندارم، بلکه به دلیل همخوانی روحیه‌ام با شور و شوق جوانان از آن استقبال می‌کنم.  مشکل من با یکسونگری است. اگر ما بخواهیم با دادن همه فرصت‌ها به افراد باتجربه، جوانان را نادیده بگیریم از یک سوی بام افتاده‌ایم و اگر بخواهیم با راندن افرادی که دیگر جوان نیستند همه کارها را به جوانان بسپاریم از سوی دیگر بام فرو غلتیده‌ایم.
واقعیت این است که تلفیق این دو یعنی پویایی و تجربه، به هنر جذابیتی همراه با ارج و قرب می‌دهد.
همان‌طور که در طراحی خودرو همان‌قدر که به سرعت آن اهمیت داده می‌شود به ایمنی و استحکام خودرو هم دقت می‌شود، در حرکت‌های هنری هم باید این اصل مورد دقت و توجه قرار گیرد.
جوانی به هنر نمایش نشاط، انگیزه، جسارت، نوآوری و خلاقیت می‌بخشد و پیری این هنر را با حکمت، سنجیدگی، مصلحت، فخامت و ارزش‌هایی از این دست همراه می‌کند.