جلب توجه می‌کنم پس هستم!

شک فلسفی رنه‌ دکارت، فیلسوف فرانسوی برای تمیز واقعیت از مجاز و اثبات وجود خودش تا آنجا پیش رفت که گفت: می‌اندیشم پس هستم. اما برای مبتلایان به اختلال «شخصیت نمایشی» این جمله بدل می‌شود به اینکه «جلب توجه می‌کنم پس هستم». بنابراین شخصیت‌های نمایشی اگر نتوانند جلب توجه کنند احساس می‌کنند که دیگر نیستند و وجود ندارند. ترس از این خودکشی وجودی و روانی باعث می‌شود آنها به هر دری بزنند، هر حرفی بزنند و هر چیزی بپوشند تا مورد توجه قرار بگیرند. اجبار برای تغییر مسیر توجه دیگران به سمت خود باعث می‌شود آنها با سال‌ها تمرین بازیگر‌های خوبی شوند. برای نمونه، برخی از بازیگر‌ها، خواننده‌ها و مجری‌ها دچار همین اختلال شخصیتی هستند. اما اجرای نمایش در مسیر زندگی واقعی و در روابط اجتماعی باعث می‌شود دیر یا زود ماسک تمام‌رخ آنها لورفته و بنابراین شخصیت‌های یادشده مدام به‌دنبال دوستان جدیدی می‌گردند که نقش آنها را همچنان باور کنند.

هیجان‌ طلبی و تنوع‌طلبی آنها مهم‌ترین دلیلی است که روانشناس‌ها به‌شدت دیگران را از ورود به رابطه عمیق عاطفی با آنها برحذر می‌کنند. به هر حال تا پیش از مراجعه به روانشناس و درمان نشدن این اختلال هر شخصی می‌تواند به زودی برای آنها عادی و حتی غیرقابل تحمل شود. به نوشته سایت سایکولوژی‌تودی، تا پیش از درمان اختلال یاد‌شده تلاش کنید روی صندلی تئاتر و نمایش آنها ننشینید؛ چراکه دیر یا زود از کم‌توجهی شما نسبت به صحنه نمایشی که تنها بازیگرش خودشان هستند، عصبانی شده و شما را ترک می‌کنند.