بی‌نام و استعداد اما گران

مسعود میر ـ روزنامه‌نگار

 لبخندهای مصنوعی، دندان‌های سرامیکی و البته بلیت‌های گران‌قیمت برای نازل‌ترین اجراهای موسیقایی. اینها وجه‌اشتراک پیدا و پنهان آن چیزی است که در فضای موسیقی کشور جاری است؛ فقط کافی است به بیلبوردهای تبلیغاتی در کناره بزرگراه‌ها نگاهی بیندازید تا از تنوع و انبوه خواننده‌های گمنامی که قصد دارند آخرین‌ماه زمستان را برای مخاطبان بیچاره در بهترین سالن‌های شهر، بهاری کنند باخبر شوید؛ نام‌هایی که به‌واسطه فضای مجازی و ادوات الکترونیک عنوان گرانبهای خواننده را با خود یدک می‌کشند؛ نام‌هایی که تعداد لایک‌ عکس‌های اینستاگرام‌شان از مجموع همه دفعاتی که یکی از کارهایشان شنیده شده بیشتر است؛ نام‌هایی که می‌خواهند در این شرایط پر‌استرس و ناامیدانه به نام تزریق شادی و حال خوش، پرت‌ترین ترانه‌ها را با سطحی‌ترین آهنگ‌های ممکن در هم بیامیزند و به نام معجونی سراسر هنر و خلاقیت به مردم این شهر بفروشند.

   هزینه اجاره سالن‌های درجه یک شهر بسیار گزاف است اما چه باک که بلیت‌های گران خیلی زود تمام می‌شوند؛ انگار خیلی‌ها می‌خواهند فقط پایشان به یک کنسرت باز شود و اینگونه است که خواننده‌هایی که در بهترین حالت یکی، دو آهنگ داغ آن هم در فضای مجازی دارند می‌شوند ناخدای کشتی‌هایی با صدها مسافر علاقه‌مند که قرار است در ساحل خوشحالی پهلو بگیرند. البته ما هم معتقدیم که حتی خواننده‌های بی‌صدا و هنرمندان بی‌هنر هم اگر می‌توانند برای کاری که عرضه می‌کنند هوادار و مخاطب جلب کنند و بلیت بفروشند حق دارند که کنسرت بگذارند و مجوز بگیرند و سالن در اختیار داشته باشند اما وقتی هنوز مهم‌ترین موضوع موسیقی این مملکت در بخش کنسرت‌ها، عدم‌صدور مجوز یا لغو کنسرت آنهایی است که لااقل استانداردهای اولیه خواننده یا نوازنده بودن را دارا هستند این سؤال پیش می‌آید که چطور این خواننده‌های بی‌نام و استعداد می‌توانند به استقبال بهار بروند؟

   چاره‌ای نیست، مردم به انتخاب‌های درجه یک دسترسی نداشته‌اند و حالا گویی سطح سلیقه‌شان با همین انتخاب‌های سطحی چنان تنزل پیدا کرده‌است که حاضرند به‌راحتی برای یک کنسرت فاقد حداقل‌های استاندارد در قدرت خوانندگی، صدا، موسیقی و البته خدمات، پول‌های گزاف بپردازند. تهران حالا بهشت خواننده‌هایی است که نه اعتبار و هنر هنرمندان نامی را دارند و نه شجاعت و جسارت زیرزمینی‌هایی که لااقل اهل نوآوری و خلاقیت بودند. حالا همه‌‌چیز تحت اختیار متوسط‌الحال‌هایی است که برای طبقه‌بندی‌شان در میان اهالی موسیقی باید یک زیرگروه جدید تعریف کرد؛ بی‌نام‌های بی‌استعدادی که گران هم هستند.