به بهانه روز مادر سراغ «حلیمه سعیدی» بازیگر هم‌محله‌ای رفتیم
700 بچه به دنیا آورده‌ام!
رضا نیکنام|خبرنگار
منطقه 16
چهره مهربان و زبان و لهجه شیرینی دارد. وقتی با او صحبت می‌کنیم، تازه می‌فهمیم که او در سریال‌ها و فیلم‌ها نقش بازی نکرده و گویا خودش بوده است. یکی از مادرهای ماندگار سینمای ایران است که محبوبیت بسیاری هم بین شهروندان دارد. فردا سالروز ولادت حضرت فاطمه(س) و روز مادر است. به همین بهانه با «حلیمه سعیدی» بازیگر نام آشنای هم‌محله‌ای و همچنین مادر «رضا لشکری» از شهدای گرانقدر محله علی‌آباد در منطقه16 گفت‌وگو کرده‌ایم و او از مادرانه‌های جنوب شهری‌ها برایمان حرف زده است.
وقتی حلیمه خانم در کوچه و خیابان راه می‌افتد، موجی از شادی و نشاط را به اهالی منتقل می‌کند. اهالی علی‌آباد با اخلاق و رفتار این بانوی دوستداشتنی انس گرفته‌اند و اگر روزی لبخندی روی چهره ماه‌گونه او نبینند، تعجب می‌کنند و سعی می‌کنند با حرف‌های بامزه حال و هوای او را عوض کنند. او حق مادری برای اهل محل دارد. شاید برای شما جالب باشد که تعداد زیادی از اهالی محله علی‌آباد را مامان حلیمه به دنیا آورده است، چون قابله ماهری است و خیلی از بچه‌های محله را مثل فرزندانش می‌داند و آنها را دوست دارد.
زمان قدیم بیمارستان نداشتیم
«حلیمه سعیدی» بازیگر هم‌محله‌ای مثل مادربزرگ‌های مهربان می‌ماند. هروقت به کودکان و نوجوانان می‌رسد، با آنها سلام و احوالپرسی گرم می‌کند. وقتی از او درباره حسی که نسبت به بچه‌های محله دارد می‌پرسیم، می‌گوید: «چی فکر می‌کنید! اینها مثل بچه‌های خودم هستند؛ درست مثل رضا، جلال، جواد و زهرا. شاید باور نکنید که من در همین منطقه 700تا بچه تپل مپل و قشنگ به دنیا آورده‌ام و همگی آنها بچه‌های من هستند. خیلی از این بچه‌ها حالا ازدواج کرده‌اند و خودشان صاحب همسر و بچه هستند. گاهی که من را در کوچه و خیابان می‌بینند، کنارم می‌آیند و می‌پرسند که مامان حلیمه خوبی؟ من را می‌شناسی؟ من هم جواب می‌دهم مگر می‌شود تو را نشناسم. همیشه جویای حال بچه‌هایی هستم که به دنیا آورده‌ام. خیلی وقت‌ها هم با خنده می‌گویم از قیافه‌هایتان معلوم است که مثل بچه‌هایتان بازیگوش و نق نقو هستید!»
حاجیه خانم حلیمه سعیدی، فرصت را غنیمت می‌شمارد و ما را به حال و هوای دوران قدیم می‌برد. او می‌گوید: «در قدیم و ندیم بیمارستان و درمانگاهی در محله‌مان نداشتیم. خانواده‌ها تولد فرزندان خود را به قابله‌های محلی که می‌شناختند می‌سپردند. مثل حالا نبود که هرکسی برای خودش پزشک انتخاب کند و در بیمارستان فارغ شود. من هم که از هر انگشتم هنر می‌بارید، قابله ماهری بودم و اهالی من را برای تولد فرزندشان به خانه می‌بردند. این حرف‌ها که در تلویزیون زده‌ام و گفته‌ام من خیاطی، گلدوزی، آشپزی و آمپول زنی بلدم، عین واقعیت است. برای همین می‌گویم که از هر انگشتم هنر می‌بارید. زن‌های محله می‌گفتند دست مامان حلیمه خیلی خوب است و بچه‌های تپل مپل و بامزه برای ما به دنیا می‌آورد! طوری که یواش یواش من هم باورم شده بود که دستم برای هم‌محله‌ای‌ها خوب می‌افتد. این کارها را فقط برای رضای خدا انجام می‌دادم و از کسی چیزی نمی‌گرفتم. آخر چه کسی از همسایه نزدیک‌تر.»
نخود کشمش مامان حلیمه به راه است
اخلاق و نوع رفتار این مادر هنرمند هم‌محله‌ای باعث شده تا همه شهروندان او را دوست داشته باشند. به‌ویژه کودکان و نوجوانان محله که می‌دانند دست خالی از پیش او نمی‌روند. مامان حلیمه دربارهتنقلاتی که همیشه همراه دارد، می‌گوید: «بچه‌ها از اینجور خوراکی‌ها دوست دارند. من هم همیشه در جیب‌هایم نخود، کشمش و گردو دارم که برای روستای خودمان است و خودم چیده‌ام و به‌عنوان سوغات بین بچه‌ها پخش می‌کنم.» از او درباره ویژگی مهم مادرهای جنوب شهری می‌پرسم. سعیدی سری تکان می‌دهد و می‌گوید: «متأسفانه زندگی‌ها فرق کرده است. دغدغه‌ها و مشکلات روزمره زندگی باعث شده تا بچه‌ها کمتر در کنار پدر و مادرشان باشند. در قدیم همه مادرهای این محله خانه‌دار بودند و به بچه هاشان می‌رسیدند، اما وضعیت درآمد مردم طوری شده که پدر و مادرها باید با هم کار کنند تا زندگی‌شان بچرخد. به همین خاطر اغلب اوقات بچه‌ها تنها می‌مانند. در این شرایط این بچه‌های معصوم باید چه کار کنند و چطور حس مادری را درک کنند و یاد بگیرند. کاش همه چیز مثل قدیم بود.»
روز مادر فقط یک روز نیست
مامان حلیمه به مناسبت فرارسیدن روز مادر پیامی برای هم‌محله‌ای‌ها دارد می‌گوید: «روز مادر فقط یک روز نیست. آدم از زمانی که به دنیا می‌آید و از دنیا می‌رود، به دعا و رضایت مادر احتیاج دارد. به همین دلیل نباید محبت کردن و عشق ورزیدن به مادر را فقط به یک روز اختصاص دهیم.» او ادامه می‌دهد: «مادرها توقعی از فرزندان‌شان ندارند. همین که بتوانند روی پای خودشان بایستند و لقمه حلال سر سفره خانواده‌شان ببرند، برای مادرشان بهترین کادو است.» او درباره اوضاع و احوال محله در روز مادر می‌گوید: «قدیم‌ترها که آپارتمان‌ها این‌قدر در محله‌مان زیاد نشده بود و همسایه‌ها همدیگر را می‌شناختند، به خاطر اینکه مادر شهید بودم و همه من را می‌شناختند، آمد و رفت زیادی به خانه ما وجود داشت، اما حالا همسایه‌های جدیدی داریم که کمتر اهل رفت‌وآمد هستند و درگیرو‌دار زندگی و مسائل مختلف کمتر سراغ امثال ما را می‌گیرند.» هر سال در روز مادر، فرزندان مامان حلیمه با فرزندان‌شان به خانه‌اش می‌آیند تا این روز را با هم بگذرانند. سعیدی هم که می‌داند بچه‌ها چه غذایی را دوست دارند، سراغ وسایل آشپزی‌اش می‌رود و غذای لذیذی بار می‌گذارد.