بازی پلیآف ذوبآهن با الکویت چیزی هم که نداشت، حداقل یک علیرضا منصوریان قبراق و سرپنجه داشت که 120دقیقه کنار زمین انواع حرکات نمایشی را انجام داد و بینندههای تلویزیونی را سرگرم کرد. اصلا ما همین منصوریان را میخواهیم؛ منصوریانی که ما را به 2سال پیش و دوران اوجش در استقلال برد. خیلی وقت بود که این دست تکان دادنها، بغض کردنها، سوتزدنها و در آغوش کشیدن رمانتیک بازیکنان خودی را ندیده بودیم و خلاصه استخوانی سبک کردیم. البته جمله بعد از بازی منصوریان بهترین بخش ماجرا بود. او برای تشکر از قلعهنویی که به فولادشهر آمده بود گفت: «از امیرخان ممنونم، این تیم خود او بود که برد». البته ظاهرا منصوریان یادش رفته ذوبآهن قلعهنویی تیمی بود که پارسال نایبقهرمان لیگ شد، نه تیمی که بعد از 8بازی نبردن، الکویت را به ضرب و زور در وقتهای اضافه برد و تازه رفت مرحله بعدی پلیآف!
اگر تیم امیر بود که...
در همینه زمینه :