حسرت!

سرنوشت گاهی بازی‌های عجیبی سر آدم در می‌آورد. تیم کارلوس کی‌روش را با جنگندگی تک‌تک بازیکنانش می‌شناختیم. جنگندگی در همه دقیقه‌های بازی. آن‌قدر جنگنده که همیشه داور را تحت‌تاثیر قرار می‌دادند. و البته با تمرکز بالا. چه بازی‌های بزرگی که به لطف تمرکز همین بازیکنان، پیروز از زمین خارج شدیم. از نبرد تاریخی در اولسان کره‌جنوبی که 89 دقیقه دفاع کردیم و یک دقیقه ضد حمله زدیم و بردیم تا بازی با آرژانتین و 3بازی درخشان همین چند ماه پیش در جام جهانی 2018.

دیروز اما هیچ شباهتی به همیشه نداشتیم، به هفت هشت سال اخیر که پر است از پیروزی و شکست‌های اندک‌شمار. حتی شکست‌مان هم شبیه شکست‌های قبلی نبود.

فاجعه از دقیقه 57 شروع شد. لحظه‌‌ای که کنعانی‌زادگان توپ را ول کرد و رفت سمت داور. هم او و هم چهار پنج بازیکن‌ دیگر تیم در یک لحظه مثل مسخ‌شده‌ها دور داور حلقه زدند. این اندازه رفتار آماتوری حیرت‌آور بود. همه به سمت داور رفتند و مهاجم تاکومی مینامینو را تنها با توپ تنها گذاشتند. توپ را گرفت و با خیال راحت پاس داد، دقیقا روی سر اوساکا...

بعد از گل اوساکا، دیگر هیچ چیز مثل قبل نشد. تیم ما به هم ریخت. اشتباه پشت اشتباه. گلی که خوردیم آن‌قدر بد بود که کسی نمی خواست با  آن کنار بیاید، کسی باورش نمی‌کرد.

5 بازی بدون یک گل خورده و حالا یک گل کاملا مضحک.

فاصله گل اول و دوم ژاپن 10دقیقه بود. 10دقیقه جهنمی که بازیکنان ایران در زمین سردرگم بودند. گل دوم را هم اوساکا زد. با پنالتی. توپ به دست پورعلی‌گنجی خورد. حتی این پنالتی هم غیرطبیعی بود.

کارلوس کی‌روش در تمام روزهای قبل تلاش کرده بود، به شاگردانش بفهماند که ژاپن خطرناک‌تر از تصوری است که آنها درباره‌اش دارند. تلاشش اما نتیجه نداشت، که اگر داشت سردار آزمون در آن روزهای حساس که خودش و هم‌تیمی‌هایش نیاز به آرامش داشتند، برای منتقدانش خط و نشان نمی‌کشید.

کی‌روش که پس از گل اول، کریم‌انصاری‌فرد را به جای وحید‌امیری به بازی فرستاده بود، در 20دقیقه آخر، ترکیب تیمش را با 2تعویض به هم ریخت. اشکان و جهانبخش را بیرون برد و سامان قدوس و مهدی‌ترابی را به کمک سردار فرستاد. اما این 2تعویض ریسکی، نتیجه‌اش از دست دادن میانه میدان شد. با بیرون رفتن اشکان، هافبک‌های ژاپن بارها و بارها توپ را گرفتند و به مهاجمانشان در نزدیکی‌های دروازه ایران رساندند.

دقیقه92 وقتی بازیکنان ایران نه امیدی برای تغییر نتیجه داشتند و نه رمقی برای پیشگیری از حملات مهاجمان ژاپن، هاراگوچی، به آسانی توپ را از رامین رضاییان عبور داد و گل سوم را به دروازه بیرانوند زد.

تمام شد. رویای فینالی کم‌دردسر مقابل برنده امارات و قطر، رویای یک قهرمانی دلپذیر پس از 43 سال، شادی مردم که این روزها بهانه‌های‌شان برای شادی ناچیز است. همه چیز ناگهان به باد رفت.

کارلوس کی‌روش که احتمالا دیگر آینده‌ای با تیم ایران نخواهد داشت، پس از این شکست از کلمه «اشتباه مظلومانه» برای توصیف گل اول استفاده کرد. او گفت: ژاپن تیم برتر میدان بوده اما در عین حال شاگردانش را سزاوار حضور در فینال دانست.

کنفرانس خبری سرمربی تیم ملی ایران، سرشار از احساسات متناقض بود. گروهی می‌خواستند با او همدردی کنند و کسانی هم معتقد بودند که به خاطر تاکتیک اشتباهی که انتخاب کرده، یک عذرخواهی به مردم ایران بدهکار است.

«نقش من در بازی امشب مثل 8سال گذشته بوده. مسئولیت کامل اتفاقاتی که درون زمین افتاد را می‌پذیرم اما دوست دارم از شما بپرسم نقش شما در 8سال گذشته چه بود؟ نقش شما سکوت بود؟ من درون زمین برای تیم ملی شما جنگیدم...» این چند جمله کوتاه و درگیری لفظی با یک خبرنگار می‌تواند خلاصه همه تنش‌هایی باشد که در بسیاری از روزها و ماه‌های 8 سال همکاری کی‌روش و فدراسیون فوتبال ایران، بین او و منتقدانش در جریان بود. چالشی ناتمام که حتی می‌توان دامنه تاثیراتش را در برکناری وزیر سابق ورزش هم دید.
و چه بسا تاثیراتی حیرت‌آورتر اگر تیم ملی ایران در جام ملت‌های آسیا، پایانی متفاوت از این داشت.