گفت‌وگو
قهرمانان بیکار
کیوان نوری، رزمی‌کار: ورزشکار حرفهای مدالآور بیکار در استان زیاد است
زانکو شریفی | سروآباد-خبرنگار :
ورزش کردستان در بیشتر رشتهها استعدادهای فراوانی را پرورش داده که تا مرحله قهرمانی و کسب موفقیت در میادین بینالمللی و جهانی نیز رسیدهاند.
«کیوان نوری» یکی از ورزشکاران موفق استان است که به‌رغم تلاش‌ها و افتخارآفرینی‌هایی که داشته است، همچنان نگران آینده خود و نداشتن شغل و بیمه و... است. در ادامه گفت‌وگوی همشهری را با این ورزشکار میخوانید.
ورزش را چگونه و از کجا شروع کردید؟
فعالیت‌های‌ورزشی خود را در سال ۱۳٨۰ با ژیمناستیک آغاز کردم. بنا بر دلایلی همچون دوری و مسافت طولانی و پایین بودن سن، بیشتر از یک سال این رشته را ادامه ندادم.
در سال ۱۳٨۶ به پیشنهاد دوستان، ورزش کونگ‌فو را شروع کردم و این تصور را داشتم که دیر شروع کرده‌ام، اما بعد از 2 ماه تمرین پیشرفت چشمگیری داشتم و با پیشنهاد و تشخیص مربیام اسماعیل خضری و پی بردن به استعداد و تواناییهایی که داشتم، اجازه ورود به مسابقات استانی را پیدا کردم و موفقیت در این مسابقات سبب شد بیشتر به کونگ‌فو گرایش و
علاقه پیدا کنم.
چه موفقیتها و مقام‌هایی را در این رشته ورزشی کسب کردید؟
سال ٨۹ در وزن ۵٨ -کیلوگرمی در استان مقام اول شدم و بازیکن اصلی کردستان بودم. نخستین مسابقه کشوری را در همین سال با 2 برد و یک باخت شروع و نفر هشتم مسابقه شدم. مقامآور نبودم، اما برایم تجربهای عالی بود. سال ۹۰ هم در استان و هم در کشور مدال طلا کسب کردم و بهترین بازیکن آن دوره محسوب شدم. سال ۹۱ هم به عنوان بهترین بازیکن کشور انتخاب شدم. بنا بر کسالتی که داشتم از اردوی تیم ملی در آن سال بازماندم. سال ۹۲ دوباره مقام طلا را کسب کردم. برای اردوی تیم ملی فراخوانده شدم. مسابقات جهانی را به دلیل نداشتن کارت پایان خدمت سربازی از دست دادم. طی سال‌های ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۷، ۵مدال طلا، ۲ تا نقره و ۳تا برنز کسب کردم.
مشوق شما در ورزش چه کسی بود؟
کلاً انگیزهای در وجودم بود، موقعی که در خانه، مسابقات رزمی را میدیدم بدون هیچ‌گونه تمرین و سالنی در منزل حرکاتی را انجام میدادم. خانواده و دوستان با دیدن این شور و علاقه مرا برای ادامه ورزش و کسب مقام تشویق می‌کردند.
در این بین خانواده‌ام و تشویقهای پدر و برادرانم نقش بسزایی در موفقیتهایم داشتند و روحیه بیشتری به میدادند. شرایط خاصی برای ورزشکار پیش میآید که تقریباً در کل جامعه ورزشی کشور حاکم است و آن اینکه هیچ ورزشکاری از طریق ورزش نمیتواند امیدوار به حرفهای بودن و درآمدزایی داشته باشد، اما افتخاراتی را میتواند کسب کند و با وجود درآمد نداشتن می‌توان در ورزش و هنر افتخار کسب کرد. در استان حدود ۲۰ تا ۲۵ دوره قهرمانان استانی را دارم و همین مایه خوشحالی و رضایت خود و اطرافیانم است.
ورزش کونگ‌فو را در شهر سنندج و استان کردستان چگونه ارزیابی می‌کنید؟
شعار و عرفی در کونگ‌فو کردستان داریم که برای سایر ورزشکاران و مردمان عادی هم ثابت شده است. هر فردی که در مسابقات استانی نفر اول شود و مدال طلا کسب کند، جزو ۴ نفر برتر کشور است. یعنی قطعاً در کشور مقامآور خواهد بود. کردستان همه ساله در تیم ملی بازیکن داشته است. در فاصله سال‌های ٨۰ الی ۹۷ هر سال ۳ تا ۴ بازیکن کردستانی در تیم ملی داشته‌ایم. همه این افتخارات را مدیون استاد باقر محمدی هستیم. اکنون هم شاگرد ایشان هستم. از ۱۰ ورزشکاری که از باشگاه استاد محمدی به مسابقات اعزام شدند، ۹ نفر برای مسابقات کشوری تعیین شدند. از ۹ نفر، ۵ تا مدال(۳مدال طلا، ۲برنز) کسب کردیم. ٤ نفری که مقام نیاوردند به سبب تجربه کمتر از کسب مدال بازماندند.
سالنهای ورزشی چه مشکلاتی دارند؟
بزرگ‌ترین مشکل مربوط به نظافت سالنهاست که به هیچ وجه انجام نمیگیرد. بعد از تمرین و سالن به دوش گرفتن نیاز داریم که سالنهای تمرین این امکان را نیز ندارند.
«کیسه» و «میت» از دیگر مواردی است که سالنها ندارند. نسبت به موفقیتها و مقام‌هایی که در هر سال کسب کردیم، هیات استان و سایر پرسنل دیگر متأسفانه هیچ حمایت مطلوبی از ما نداشتهاند. در مورد اشتغال ورزشکاران حرفهای، بازیکن آسیایی داریم که وعدههایی برای استخدامیاش داده شده و تا به حال هیچ اقدامی نشده است.
برای آینده خود چه برنامههایی دارید؟
تا ۵ سال آینده تنها برای قهرمانی میکوشم. بعداً با توجه به استعدادهایی که در جوانان حاشیه شهرها و روستاها میبینم قصد دارم سالن بسازم و میکوشم تا استعدادهای این نونهالان شکوفا شود. کودکانی در مناطق محروم هستند که تواناییهای خاصی دارند و می‌توان آنها را به قلههای شهرت و افتخار رساند.
انتظار‌از مسئولان استان
کیوان نوری، ورزشکار کردستانی می‌گوید: هر ورزشکار حرفهای برای قهرمانیاش باید یک سال به طور کامل فعالیت کند. من هر روز صبح قبل از شروع کار روزانه، ساعت ۷ تا ٨ در میدان ملکنیا شهر سنندج دو می‌رفتم. ناهار را هم به سبب حضور در سالن بدنسازی و آمادگی جسمانی بیرون از منزل می‌‌خوردم. شام هم، همین طور.
روزی ۳ شیفت و حدود ۵ ساعت تمرین می‌کردم. همه شب‌ها به‌جز روزهای تعطیل من از کانون گرم خانواده دور و محروم بودهام. تک‌تک ما ورزشکاران این تمرینات سخت را داشته‌ایم و تا این سختیها و عرق ریختن را تجربه نکنیم، هیچ وقت موفقیت و مدال‌آوری کسب نمیشود. تنها خواسته من این است که مسئولان پاسخ این سختی و عرق ریختنها را بدهند؛ آن هم با اشتغالزایی در حوزه ورزش و رشتهای که من ورزش میکنم.
دوستانی داریم با مدرک کارشناسی تربیت‌بدنی و با وجود مقام‌آوری در کشور، آسیای و جهان، هنوز شغلی ندارند. به عبارتی ورزشکار حرفهای مدالآور بیکار در استان زیاد است و این پسندیده جامعه ورزشی و استان نیست، زیرا اولین سوالی که برای تازهآمدگان به ورزش مطرح است عاقبت و وضعیت این ورزشکاران حرفهای است.
