گفت‌وگو با کاپیتان تیم‌ملی فوتبال قطع عضو
ما در اولویت نیستیم
فرشاد شیرزادی|خبرنگار
منطقه 4
پای راستش را در دوران دفاع مقدس و در عملیاتی در منطقه «سومار» از دست داده است. سال‌ها عضو تیم‌ملی «فوتبال قطع عضو» بوده که از قضا فدراسیون بین‌المللی هم دارد. می‌گوید: «یک گونی مدال دارم!» او 2 بار در مسابقات مکزیک شرکت کرده که در آنجا تیم ایران یک‌بار نایب قهرمان لیگ جهانی و یک‌بار هم به مقام ششم رسید. از جدی نگرفتن فوتبال قطع عضو یا به زبان رساتر فوتبال جانبازان و معلولان در ایران از سوی مدیران ورزشی گلایه می‌کند و می‌گوید: «رسانه ملی گزارشی مربوط به مسابقات انتخابی تیم‌ملی که در اردیبهشت ماه امسال تهیه شده بود را به تازگی، به شکل خلاصه و اجمالی از تلویزیون پخش کرد. در حالی که یکی از شبکه‌های دولتی کشور ترکیه مسابقات فوتبال معلولان را به شکل زنده و مستمر برای مردم کشورش در جعبه جادویی به نمایش می‌گذارد.» گفت‌وگوی ما با «جعفر عسگری» ساکن فلکه چهارم تهرانپارس، برایتان سرشار از تازگی و حرفهای شنیدنی است.
جعفر عسگری
تولد: 1344
افتخارات: عضو تیم‌ملی فوتبال قطع عضو ایران‌ـ عضو تیم استان تهران ـ 8 دوره قهرمانی با تیم استان تهران ـ نایب قهرمان باشگاه‌های جهان در سال 2005 در مسابقات جهانی روسیه به‌عنوان کاپیتان تیم‌ملی
از چه سالی به فوتبال علاقه‌مند شدید و قبل از اینکه جانباز شوید، فوتبال بازی می‌کردید؟
از سال 1376 حرفهای وارد عرصه فوتبال شدم. اما از دوم دبستان عضو تیم فوتبال مدرسه بودم. سال 1361 وارد بسیج و به منطقه اعزام شدم. در مهرماه همان سال مجروح شدم و مداوایم را آغاز کردم که البته پس از 6 ماه پزشکان تشخیص دادند که یک پایم باید قطع شود. بعد از آن دنبال ورزش بودم. در رشته‌های مختلف ورزشی مانند شنا، والیبال نشسته و دوومیدانی خودم را آزمودم اما از آنجایی که از کودکی علاقه اصلی‌ام فوتبال بود، این رشته را ادامه دادم.
چگونه فوتبال از تفنن برایتان تبدیل به یک امر حرفهای شد؟
هر ورزشکاری که یک رشته ورزشی را دوست دارد، رشته‌های مختلف را امتحان می‌کند و در نهایت علاقه‌اش به یک رشته ورزشی او را به سمت آن سوق می‌دهد. این موضوع باعث می‌شود که ورزش برای او از حالت تفنن خارج شود. تفنن معمولاً بیشتر در مورد ورزش‌های همگانی صدق می‌کند. کسانی که در هفته یکی دوبار ورزش می‌کنند، ورزش برایشان تفنن محسوب می‌شود اما آن کسی که واقعاً به یک رشته ورزشی علاقه پیدا کند، با زندگی‌اش ممزوج می‌شود و بخشی از زندگی‌اش در آن رشته خلاصه می‌شود و ورزش، دیگر برایش تفنن نیست. آن موقع است که دیگر نمی‌توان از آن رشته ورزشی جدا شد. به قول معروف آن وقت است که دیگر حرفهای شده‌اید.
با وجود شرایط جانبازی، با موضوع فوتبال چگونه کنار آمدید؟
مثال رایجی است که می‌گویند معلولیت محدودیت نیست. گاهی اوقات یکی نقصی در بدنش به وجود می‌آید اما برای اینکه آن نقص را بپوشاند بسیار بیشتر از افراد عادی تلاش می‌کند و همت بیشتری از خودش نشان می‌دهد. میل به خواستن این افراد باعث می‌شود که آنها در رشته ورزشی یا کار و مهارتشان بیشتر از افراد سالم تبحر پیدا کنند. به نظرم همان فعل خواستن و اثبات خود در این بین نقش بازی می‌کند. یعنی با وجود اینکه فردی نقص عضو دارد، شاید بهتر از افراد سالم بتواند کار کند. دست‌کم برای من که چنین بود.
زندگی روزمره را چگونه با شرایط جانبازی وفق دادید؟
شاید بچه‌های معلول از ابتدای زندگی خودشان را محدود کنند. این موضوع برای بلندقدترین والیبالیست تیم‌ملی ما هم صادق است. او مدت مدیدی در خانه خودش را محبوس کرده بود و خجالت می‌کشید که با قد بلندش با عصا دولادولا راه برود اما یک اتفاق افتاد که یک‌بار به سالن ورزشی رفت و فهمیدند که می‌توانند از او قهرمان بسازند و دست‌آخر بهترین والیبالیست ایران و جهان شد. معتقدم آدم‌ها باید توانایی‌های خودشان را بشناسند و آن را به منصه ظهور بگذارند. از سوی دیگر بچه‌های جانباز به جانبازی خود افتخار می‌کنند. افتخار می‌کنند که در خیابان راه بروند. چراکه چشم و دست و پایشان و سلامتی بدنشان را در راه میهنشان فدا کرده‌اند.
جانبازان برای رفت‌وآمد و استفاده از وسایل حمل‌ونقل عمومی، با چه مشکلاتی روبه‌رو هستند؟
در برخی ایستگاه‌های مترو آسانسور نیست یا پله برقی‌هایش کار نمی‌کند. در ورودی برخی اداره‌ها رمپ‌هایی با شیب تند ساخته‌اند که نه تنها خود معلول نمی‌تواند از آن شیب بالا برود بلکه اگر یک نفر هم کمک کند، این کار شدنی نیست. در اداره‌ها آنها باید در صف بایستند. اوایل جنگ یا سال‌های پس از جنگ در اداره‌ها نوشته شده بود که افراد جانباز خارج از نوبت کارشان را انجام دهند. الآن اگر در بانک هم بروید یا در اداره‌ها کاری داشته باشید، کارت جانبازی به دردتان نمی‌خورد و مانند بقیه باید در صف به انتظار بایستید.
کجا تمرین می‌کنید؟
یک جلسه از تمرینمان در زمین چمنی است که به شهرداری منطقه 4 و ناحیه 9 تعلق دارد. زمین چمن «قرآن» در خیابان توحید معروف است. این زمین را به شکل رایگان در اختیارمان قرار داده‌اند. دو جلسه هم به سالن 22 بهمن می‌رویم که متعلق به اداره کل تربیت‌بدنی شمال شرق است.
از مسئولان ورزشی چه تقاضاهایی دارید؟
ما 2 دوره مسابقات 2016 و 2018 در مکزیک شرکت نکردیم. 4 ماه اردو گذاشتیم. جانبازان از همه شهرستان‌ها آمدند. اکثر بچه‌ها از لحاظ مادی ضعیفند. ویزا را از سفارت مکزیک گرفتیم و 3 روز قبلش به ما گفتند پول نداریم. 15 روز قبل از مسابقات امسال هم گفتند به دلیل وضع دلار نمی‌توانیم بلیت تهیه کنیم و این تیم در اولویت نیست. پیش دو نفر از معاونان وزیر رفتم و گفتند ما قول می‌دهیم سال آینده شما را به مسابقات جهانی اعزام کنیم. اما 3 روز بعد تیم جوانان به آرژانتین اعزام شد. عین کلامی که شنیدم این بود که فرق جانباز و جوان را نمی‌دانید؟ من هم گفتم جانبازان همان جوانان قدیم هستند که پا و چشم و دستشان را برای کشور داده‌اند. گفتند اولویت با جوانان است. بنابراین همه اعضای تیم‌ملی قید تیم‌ملی را زدند و در حال حاضر هم 8 نفر در باشگاه‌های ترکیه بازی می‌کنند. ترکیه که چند سال پیش هیچ چیز نداشت امروز 3 لیگ فوتبال قطع عضو دارد. فوتبال قطع عضو در ترکیه‌ای که در آن از نفت و گاز و معدن خبری نیست، بیشتر از ایران جدی گرفته می‌شود. بچه‌های ما با تیم‌های «مالاتایا»، «دنیزلی» و «عثمانلی» قرارداد بسته‌اند و آنجا بازی می‌کنند.
نگاه
منطقه 8
همکاری مستمر با مربیان و پیشکسوتان ورزشی
مجموعه ورزشی آزادگان در رشته‌های ورزشی ویژه بانوان، یعنی ورزش‌هایی مانند TRX مربی‌های مجرب به کار خواهد گرفت. این مجموعه ورزشی اکنون هم برای بانوان رشته‌هایی مانند بدنسازی، پینگ‌پنگ، یوگا، پیلاتس، ایروبیک، شنا، والیبال، بسکتبال، فوتسال، هندبال، دفاع شخصی، تکواندو و کاراته سالنهای مجزا دارد و بنا داریم که از بهترین مربی‌ها برای آموزش به بانوان در این رشته‌ها بهره ببریم. استخر این مجموعه هم آموزشی است و هم تفریحی. تجهیزات سالن بدنسازی مجموعه آزادگان نسبت به دیگر سالنهای شرق تهران پیشرفته‌تر و به روزتر است. اغلب بانوانی هم که به این مجموعه مراجعه می‌کنند رضایت خودشان را از امکانات این مجموعه اعلام می‌کنند. به همین دلیل که استقبال بانوان از این مجموعه نسبت به دیگر مجموعه‌های ورزشی کم‌نظیر است. این مجموعه از ساعت 7 صبح تا 15:30 هر روز به بانوان اختصاص دارد. زمین چمن مجموعه آزادگان نیز دارای رختکن مجهز و شب‌ها هم دارای پرژکتور است. کمدهای رختکن لاکر دارد. همچنین به تازگی همه سالنهای چند منظوره و سالنهای اختصاصی مجموعه ورزشی آزادگان به دوربین مدار بسته مجهز شده‌اند که امنیت مجموعه را تضمین می‌کند. شاید بتوان گفت که این مجموعه با در نظر گرفتن چنین امکاناتی یکی از امن‌ترین ورزشگاه‌‌های شرق تهران نیز به شمار می‌رود. مجموعه آزادگان بنا دارد که از همه پتانسیل ورزشی منطقه و شرق تهران بهره ببرد و از پیشکسوتان و قدیمی‌های ورزش برای همکاری دعوت می‌کند تا به این مجموعه بپیوندند. علاوه بر اینکه در برخی رشته‌ها چندین مربی به روز و همچنین با تجربه داریم، قصد داریم این ورزشگاه کادر فوق‌العاده مجرب داشته باشد. اکنون مربی پینگ‌پنگ این مجموعه آقای محمدرضا زنگنه است که اهل ورزش به خوبی با نام و عنوان او آشنایی دارند. او همچنین مسئول هیئت شمال شرق تهران هم هست. آقای مرشدی مدیر مجموعه ورزشی آزادگان نیز یکی از افتخارات ورزش و از ورزشکاران قدیمی رشته پرورش اندام است. مجموعه آزادگان همچنین پارکینگی با وسعت 6 هزار متر مربع دارد که ظرفیت بالایش نیاز به پارکینگ برای ورزشکاران و مراجعان را تأمین می‌کند. این پارکینگ اکنون در اختیار ورزشکاران قرار گرفته و همه مراجعان می‌توانند از آن استفاده کنند.
