همه علیه قرمز

فغانی سوت آغاز یک جنجال تازه را در فوتبال ایران به‌صدا درآورد. پنالتی حساس در دقایق پایانی مسابقه سپاهان- پرسپولیس خیلی زود صدای اعتراض زردها را به آسمان برد. در تصاویر تلویزیونی مشخص بود که قبل از برخورد توپ به‌دست کی‌روش، مدافع سپاهان با خطای منشا متوقف شده. کارشناسان داوری متفق القول روی مردود بودن پنالتی اجماع داشتند و همین کافی بود که آوای اعتراضی هماهنگ از کل ایران به آسمان برسد.
تکرار یک اتهام هماهنگ در لیگ ایران به مدعی قهرمانی؛ پرسپولیس از حمایت‌های ویژه سود می‌برد! شاید در گذشته اشتباهات داوری تنها در کری خوانی‌های رایج هواداران قرمز و آبی اهمیت ویژه‌ای داشت اما از آغاز لیگ هجدهم حساسیت عجیبی بر مسابقه‌های پرسپولیس سایه افکنده بود. این حساسیت‌ها با صعود پرسپولیس به مراحل پایانی و درنهایت فینال لیگ قهرمانان بیشتر و بیشتر شد. توجه رسانه‌ای ویژه به سرخ‌ها و حضور پررنگ مدیران ورزش و فوتبال در کنار این تیم، دلخوری و حساسیت هواداران سایر تیم‌ها را افزایش داد. حالا تنها آبی‌ها وسط این معرکه نبودند. این حساسیت با نمایش پرچم ژاپن در ورزشگاه‌ها رنگ فزون تری گرفت. به‌نظر می‌رسید این ماجرا تنها محض دهن‌کجی و کری‌خوانی نیست و بیشتر نمادی برای یک اعتراض هماهنگ است؛ اعتراض به تلاش بیهوده مدیران ورزش برای ملی جلوه دادن یک مسابقه باشگاهی و توجیه حضور افراطی‌شان در فرایند برگزاری این مسابقه. به هر حال شاید برای هواداران فوتبال چندان مهم نباشد که همه تیم‌های فوتبال در ایران زیرمجموعه‌های دولت هستند و بیشترشان بخش مهمی از بودجه سالانه را از محل تبصره‌های دولتی دریافت می‌کنند. مدیرانی که توفیق همه تیم‌های ورزشی را در کارنامه دستاوردهای‌شان ذکر می‌کنند و واقعا شاید برای‌شان فرقی نداشته باشد کدام باشگاه در فینال یک تورنمنت بین‌المللی حاضر شده است.
با این حال مدیران و مربیان باشگاه‌ها تا می‌توانند به آتش این ماجرا می‌دمند. این روزها پر است از اظهارنظرهایی درباره نوشته شدن سناریوی قهرمانی به نفع پرسپولیس و تلاش بیهوده سایر تیم‌ها برای رسیدن به قهرمانی. البته که جای تعجب ندارد. در فوتبال ایران اظهارات بدون سند و مدرک و بی‌پایه و اساس رواج بدون علاجی دارد. چه چیز بهتر از این بهانه که تیم‌ها ضعف‌های فنی‌شان را پشت اشتباهات داوری و جان دادن به یک تصور وهم آلود پنهان کنند. شکی نیست که پنالتی علیه سپاهان مردود است اما چه‌کسی می‌تواند منکر بازی برتر سرخ‌ها در نیمه دوم مسابقه باشد. چه‌کسی می‌تواند انگیزه، دوندگی و روحیه مبارز شاگردان برانکو در زمین را بی‌تأثیر بداند. اما حتی امیر قلعه‌نویی که به این برتری فنی اعتراف می‌کند ترجیح می‌دهد به این اتمسفر پر و بال بدهد و برانکو هم خود را به تک و تا بزند تا از این بازی زشت عقب نماند و اشتباهی به روشنایی روز را انکار کند. برنده این ماجراها درنهایت اما هرکه باشد، فوتبال نیست.