یادداشت
پیش‌بینی و پیشگیری
امیرجلال‌الدین مظلومی/ روزنامه‌نگار
چندی پیش با روی صحنه رفتن یک نمایش که بلیت چندصدهزار تومانی داشت، اکثر رسانه‌ها به این موضوع پرداختند؛ اینکه چنین نمایشی نه در خدمت هنر است و نه مردم. در همان روزها صحبت از چند و چون جذب کمک‌های مردمی توسط سلبریتی‌ها برای زلزله‌زدگان کرمانشاه شد و دوباره همه به تفصیل در این باره اظهارنظر کردند.
چند روزی است که موضوع بد صحبت کردن یکی از مجریان تلویزیون با منتقد فیلم و سینما در جریان است و باز تحلیل خبر و نقد و نظر در این باره.
اینکه رسانه‌ها و صاحبنظران به موضوعات روز حساس باشند چیز بدی نیست هیچ، بلکه مفید و لازم است، اما اینکه ما فقط به خود رخدادها آن هم تنها در زمان وقوعشان بپردازیم به هر دردی می‌خورد الا پیشگیری. انگار ما عادت کرده‌ایم ریشه و علل مشکلات را فراموش کنیم و فقط به خودشان بپردازیم. شاید برای همین هم باشد که بسیاری از وقایع تلخ در جامعه ما تکراری‌اند.
مثل همین سیلی که هر چند وقت‌یکبار درست در مواقع قابل انتظار و البته نقاط و محل‌های قابل انتظار جاری می‌شود، ضرر می‌زند و تلفات به بار می‌آورد و بعد فراموش می‌شود تا چندی بعد که دوباره جاری و سوژه صحبت‌ها و اظهارنظرها شود. اما آیا نمی‌توان و نباید قبل از وقوع واقعه به آن پرداخت و به جای دریافت یا ارسال خبر آن از علل و عواملش گفت؟ اصل لازم برای پیشگیری پیش‌بینی است. ناگفته پیداست که بخش اعظم مشکلات نیز قابل پیش‌بینی‌اند. در این صورت چرا ما همواره برای گفتن از رخدادی در انتظار وقوع آنیم. شاید وقتی ما در مقام مخاطب قرار می‌گیریم چیزی که برایمان جذاب و قابل توجه باشد، موضوعات عینی است. اگر چنین باشد باید درصدد تلاش برای تغییر سلیقه‌هایمان در این زمینه برآییم.
