خداحافظی اجباری

  سید جلال حسینی که قبل از جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه از بازیکنان ثابت تیم‌ ‌ملی فوتبال ایران بود، با تشخیص کارلوس کی‌روش نامش از لیست نهایی تیم‌ ‌ملی برای حضور در روسیه خط خورد. در نهایت کاپیتان پرسپولیس تصمیم گرفت از تیم‌ ‌ملی فوتبال ایران رسما خداحافظی کند. سید جلال حسینی قرار است امروز در نشست خبری خود این تصمیم را اعلام و در مورد آن صحبت کند. حسینی متولد ۱۴ بهمن ۱۳۶۰ در بندر انزلی است. او اولین بازی ملی خود را در فوریه ۲۰۰۷ برای تیم ملی در یک بازی دوستانه در برابر بلاروس انجام داد. سیدجلال از سال ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۶ مجموعا 108 بازی ملی انجام داد و ۸ گل‌زد. سید جلال که الان در پرسپولیس توپ می‌زند، سابقه عضویت در تیم‌های ملوان بندر انزلی، سایپا و سپاهان، پرسپولیس، الاهلی قطر و نفت تهران را دارد. سیدجلال حسینی پرافتخارترین بازیکن لیگ برتر است و با سابقه شش قهرمانی تنها بازیکن تاریخ لیگ برتر ایران است که توانسته با سه تیم مختلف قهرمان شود. همچنین او با پرسپولیس در لیگ قهرمانان آسیا ۲۰۱۸ به عنوان نایب قهرمانی دست یافت.
  کاپیتان منتظر سرمربی بعدی نماند
سید جلال با وجود عملکرد فوق العاده در تیم ملی و پرسپولیس به خصوص در چند سال گذشته در آستانه جام جهانی خط خورد اما اعتراضی نکرد و تنها با این جمله که :«از همسرم شرمنده هستم» ناراحتی خود را ابراز کرد. با این حال کی روش او را برای رقابت‌های جام ملت‌ها هم دعوت نکرد و روی تصمیمش درباره جوانگرایی ایستاد. در شرایطی که به نظر می رسد جام ملت‌ها آخرین حضور کی روش روی نیمکت تیم ملی خواهد بود باز هم این بازیکن حاضر نشد صبر کند و در نهایت تصمیم گرفت از فوتبال ملی برای همیشه خداحافظی کند. 
  لباس تیم ملی را به قلبم سنجاق می کنم
 سید جلال در نامه خداحافظی خود نوشته:«به‌نام خدایی که از انزلی تا جام جهانی و از ازل تا ابد همراهم بوده و هست. تمام روزهایی که مانند ساعت برایم گذشتند حالا بخشی از خاطرات من در لباس تیم ملی هستند. همه ایامی که لباسی پرافتخار را بر تن داشتم و برای سربلندی نام وطنم و پرچم ایران دویدم را قاب کرده و بر‌دیوار خاطرات می‌کوبم. مرور همه تلخی ها و شیرینی ها سخت است، نوشتن از همه این سال ها ممکن نیست و در گام آخر و برای خداحافظی باید فقط کلمات را خرج رفتن کرد و تقدیر و سپاس و تشکر. گلایه‌ها را لای زرورق فراموشی باید پیچید و دست‌ها را به گرمی فشرد و رفت در تیم ملی از نخستین روز تا روز پایانی برایم یک نوع نگاه حاکم بود. جنگیدن تا سر حد جان برای خوشحالی مردمی که با حمایت شان مرا به این لباس رسانده بودند. مردمی با تعصب به رنگ پیراهن های دلخواه شان‌. چه رقیبان آبی دوست و چه عاشقان سرخدل پرسپولیس که هر آنچه دارم از حضور و بودن آنهاست و چه همه هوادارانی که در کنار تیم ملی یکرنگ و همدل می شدند. من خود را وامدار
 تک تک این مردم می دانم و تمام قد در مقابل آنها و در برابر تصویر عزیزانی که خون‌شان نگهبان جاویدان سرزمینم بوده تعظیم می کنم. حالا خود را در گام نهایی می بینم. ایستگاه آخر.آماده برای یک خداحافظی از پیراهنی که امانت بود و باید امانتداری می کردم که امیدوارم اینگونه بوده باشد. سطرهای پایانی فوتبال ملی خود را پر می‌کنم از تقدیر از همه هواداران فارغ از رنگ بندی ها، مربیانم از ابتدا تا انتها، همبازیانم و خانواده‌ام که نقشی پررنگ در رسیدنم به این جایگاه داشته‌اند. این لباس مقدس را برای همیشه به دیوار دلم سنجاق می کنم و برای تیم ملی کشورم یک هوادار باقی می مانم. هر جایی که نتوانستم خواسته‌هایتان را برآورده کنم از توانم خارج بوده و بابت تمام کمبودها و ناکامی هایی که دل‌تان را آزرده کرده معذورم و پوزش می طلبم. به امید سربلندی ایران و ایرانی. فرزند ایران، شماره چهار سید جلال حسینی.»