دیجی بوبو
زمانی گران‌ترین بازیکن فوتبال جهان بود با انتقال 32میلیون پوندی از لاتزیو به اینتر. پله نام او را در فهرست صد بازیکن برتر تاریخ از نظر خودش قرار داده بود. که تعداد گل‌هایش در جام‌جهانی با پائولو روسی و روبرتو باجوی افسانه‌ای برابر بود؛9گل. برای یوونتوس، اتلتیکو، اینتر و میلان بازی کرد و سرجمع در 9تیم حرفه‌ای در ایتالیا، فرانسه و اسپانیا سابقه عضویت داشت. اما کریستین (بوبو) ویه‌ری هرگز افسانه نشد و روزگار به‌قدری در حقش جفا کرد که برای بازی در یک تیم فوتبال در ازای وعده‌های روزانه غذای گرم بازی کرد. پدرش هم که با بولونیا و فیورنتینا سابقه قهرمانی در کوپا ایتالیا را داشت تقریبا در سن کریستین به پیسی خورد و مجبور شد برای کار به سیدنی مهاجرت کند. علاقه کریستین به کریکت در همان استرالیا شکل گرفت و ویه‌ری در سال‌های آخر فوتبالش که از فوتبال زده شده بود در مصاحبه‌ای گفت اگر بتواند به اندازه فوتبال درآمد کسب کند، به یک تیم کریکت می‌رود. حتی قهرمان ورزشی عمر او یک ورزشکار کریکت استرالیایی به‌نام آلن بوردر است. از همان اول پول‌دوست بود و به‌خاطر مشتی دلار بیشتر، یوونتوس را در اوج ترک کرد و به اتلتیکو رفت تا بعدها از این کار ابراز پشیمانی و هدفش از این انتقال را پول بیشتر توصیف کند. غیراز 6سالی که در اینتر دوام آورد، در بقیه تیم‌ها یک فصل یک فصل می‌ماند و در مجموع در 14تیم (آتالانتا سه‌بار) بازی کرد.
بوبو حالا سرگرمی و شغل تازه‌ای پیدا کرده که هیچ ربطی به فوتبال یا حتی کریکت ندارد. او یک دیجی است؛ دیجی بوبو! بوبو دل خوشی از فوتبال امروزی ندارد و یک‌بار هم به مهاجمان جدید طعنه زده که آنها ستاره اینستاگرام هستند؛ «زمان ما اگر مهاجمی گل نمی‌زد خودش را در خانه حبس می‌کرد». پدرش، روبرتو در ایتالیا و استرالیا بازیکن فوتبال بود. مادرش، ناتالی در پاریس به دنیا آمد و رشد کرد. برادرش، ماسیمیلیانو معروف به مکس در تیم ملی استرالیا بازی کرده و خودش بعد از فوتبال رشته‌ای را انتخاب کرده که در جوانی تصورش را نمی‌کرد روزی به آن روی بیاورد. از مدت‌ها پیش به صنعت مد هم علاقه زیادی داشت و برای همین بود که نامزدهای او همگی مدل بودند؛ الیزابت کانالیس، النا سانتارلی، دبورا سالوالاجو، فرناندا لسا، ملیسا ساتا و جزما کندریک! او یک برند هم در حرفه مد از آن خودش دارد با نام «سال‌های شیرین» یا همان «Sweet years» که آن را با برخی دوستانش ازجمله پائولو مالدینی اداره می‌کند. این دو چند رستوران زنجیره‌ای در میلان را هم در مالکیت خود دارند. بنابراین بوبو به‌خاطر بی‌پولی و ناچاری به موسیقی روی نیاورده و حتما به آن علاقه داشته است. او حتی اخیرا یک برند دیگر هم به نام «بوکی و بروکی» با کریستین بوکی فوتبالیست و آلنا شردووای مدل در عرصه پوشاک راه‌اندازی کرده است. با همه اینها آن‌قدر وقت اضافه و انگیزه دارد که یک تورنمنت جالب به نام «فوتوالی» که ترکیبی از والیبال ساحلی و فوتبال است در سال2018به نام «بوبو کاپ» (بر وزن روبو کاپ) راه‌اندازی کرده. او حتی در فیلمی سینمایی به نام «صورت پیکاسو» در نقش ایوان دراگو، قهرمان افسانه‌ای بوکس سیبری، ایفای نقش کرده است. ویه‌ری در کنار همه اینها به‌عنوان مدیر در یکی از برنامه‌های شبکه بی‌این‌اسپورت فعالیت دارد و انگار نه انگار که تا همین چند سال پیش در ازای مبلغ 10هزار دلار مجبور شد در یک تیم فوتبال بازی کند.
چیزی که او در دیجی‌هایش اجرا می‌کند بیشتر به موسیقی هاوس اختصاص دارد و آهنگ‌های خواننده‌ها و گروه‌های معروف دهه70شامل آبا، بری وایت و دیگران. نخستین اجرایش را در ماه اکتبر در پادووا به نمایش گذاشت با آندره‌آ گیدی؛ «من همیشه به دوستم آندره‌آ می‌گفتم نه چون فکر می‌کردم زمان دیجی بودن فرانرسیده. بعد در تابستان وقتی در ایبیتزا با هم تمرین کردیم احساس کردم وقتش شده. من همیشه با موسیقی نزدیکی داشتم و پیش از هر بازی فوتبال موزیک گوش می‌دادم». تهیه‌کننده او لوکا کاسانی است و خواننده اختصاصی هم دارد به نام لارا کاپروتی. او ادعا می‌کند که توانسته امضای خودش را در این حرفه هم بگذارد و از بقیه دیجی‌ها متمایز باشد. گروه او در ایتالیا تور گذاشته و آماده است در صورت دریافت پیشنهاد از ایتالیا خارج شود و تورهایی در سراسر جهان
برپا کند.
در همینه زمینه :