شفیع گزارشگران

نیما بهدادی‌مهر/روزنامه‌نگار



شاید پاسخ به این سؤال که با شنیدن نام بهرام شفیع کدام بعد شخصیت او درنظر مخاطبان می‌نشیند کار چندان سختی نباشد. او یک گزارشگر تیزبین و کارشناس ورزیده فوتبال بود که برای لحظه‌های مختلف بازی‌هایی که گزارش می‌کرد حرف و ایده داشت.
در سال‌هایی که هنوز ابزارهای کسب اطلاعات به گستردگی این روزها نبود و صف مردمی جلوی دکه‌های مطبوعاتی برای خرید دنیای ورزش و کیهان ورزشی شکل می‌گرفت بهرام شفیع تنها گزارشگری بود که مردم با او فوتبال را دنبال می‌کردند و برای 10دقیقه گزیده فوتبال‌های اروپایی که قرار بود در برنامه ورزش و مردم پخش شود سر و دست می‌شکستند.
او با مهربانی و سخاوتی که داشت باعث ظهور نسل جدیدی از گزارشگران فوتبال مانند فردوسی‌پور شد تا ما دهه شصتی‌ها هم لذت تماشای فوتبال را با صدای جادویی خودش و شاگردانش تجربه و با یادآوری آنها لحظات مفرحی را در ذهن‌مان بازبینی کنیم.
گزارش شفیع استاندارد بود و با مکث در ادای درست کلمات، فوتبال‌دوستان را از لذت دیدن و شنیدن صحنه‌های فوتبالی سیراب می‌کرد. درست به مانند صحنه گل برگ کمپ به انگلستان در جام ملت‌های اروپا در سال 1996که هنوز یکی از فرازهای ماندگار گزارشگری فوتبال در ایران به شمار می‌آید. به مانند تعبیر مانای او درباره گل مدرسه‌ای برزیل به فرانسه در جام جهانی 1986.
آقای شفیع اگرچه سن ما دهه شصتی‌ها زیاد به اوج‌های گزارشگری شما قد نمی‌دهد اما به‌خاطر همه خاطره‌هایی که از فوتبال برایمان ساختی از تو ممنونیم.