رسم هاشمی

ایران اسلامی یک‌سال را بدون آیت‌الله هاشمی رفسنجانی گذراند، نامی آنچنان بزرگ و الگویی چنان تاثیرگذار در سپهر سیاسی ایران که هنوز مردان سیاست بر سر هر بزنگاهی که می‌رسند، می‌پرسند هاشمی اگر بود چه می‌کرد؟

اسمی که تکیه‌گاه انقلاب بود و ایران را در شرایط اضطراب از گدارهای مختلف عبور داد.‌ پیش از انقلاب سرباز امام بود، در دوران دفاع، فرمانده جنگ و بعد از جنگ سردار سازندگی؛  هاشمی اما برای مردم، تعریف یک اسم بود: هاشمی!  قهرمان مبارزه با استبداد و ظلم  و قهرمان مذاکره برای پایان جنگ، کسی که حرف دل ملت را می‌زد و با مردم، برای مردم می‌کوشید، سیاستمداری که در نشیب و فرازهای اعتلای انقلاب، ناسپاسی‌ها را به هیچ می‌انگاشت زیرا مصلحت نظام را از هر امری بالاتر می‌دانست. امین امت بود.

هاشمی، رئیس جمهوری رئیس جمهورساز بود که تفکر اعتدالی را در روزهایی که کشور از افراط و تفریط 8 ساله دلزده و خسته شده بود، به آغوش ایران بازگرداند و ایران را به مسیر خود. هوش و ذکاوت آیت الله از او تحلیلگری توانا در عرصه سیاسی ساخته بود که پیش بینی‌های او امروز به منصه ظهور می رسد. هاشمی ایران و اسلام را در کنار هم می دید،‌ معماری برای نظام جمهوری اسلامی که نهادهای انقلاب اسلامی از مجلس تا ریاست جمهوری و مجمع تشخیص مصلحت را در برهه های مختلف اداره کرده بود. ایران اسلامی یک سال را بدون این مرد گذراند، همه این خصایل از هاشمی مردی ساخت که امروز باید گفت او فقط از خود یک اسم بر جای نگذاشت، هاشمی یک رسم برای انقلاب به یادگار گذاشت، رسم مبارزه در عین اعتدال، مذاکره در عین اقتدار، رسم تدبیر و آینده نگری. و بحق امام عزیز در توصیف این مرد بزرگ فرمود:  «بدخواهان بدانند که هاشمی زنده است چون نهضت زنده است.»