کام‌بک کاران

شاید هواداران پرسپولیس از جهات مختلف ترجیح می‌دادند تیم‌شان در فینال به سوان سامسونگ کره‌جنوبی برخورد کند، نه کاشیما‌آنتلرز. از نظر فنی سامسونگ رقیب راحت‌تر و بی‌کیفیت‌تری به‌نظر می‌رسید، به علاوه این تیم تماشاگران کمتری داشت و پرسپولیس برای بازی در کره‌جنوبی بعد مسافت کمتری را هم باید می‌پیمود.
از همه اینها که بگذریم کاشیما روحیه جنگاوری خاصی دارد که بسیار شبیه خود پرسپولیس است و این مسئله کار بازی با حریف ژاپنی را دشوار می‌کند. 2 دیدار رفت و برگشت کاشیما برابر سامسونگ در نیمه‌نهایی نشان داد ژاپنی‌ها متخصص بازگشت به بازی هستند. آنها در دیدار رفت ابتدا در زمین خودشان 2 گل زوهنگام از سامسونگ خوردند و شاید همین کافی بود تا هر تیمی دچار فروپاشی روحی شود اما کاشیما خودش را جمع‌وجور کرد و در ادامه با زدن 3 گل، از شکست پیروزی ساخت.
همین قصه در بازی برگشت هم تکرار شد. البته در مسابقه دوم ابتدا کاشیما در زمین حریف به گل رسید اما در ادامه طوفان حملات سامسونگ باعث شد این تیم ظرف 8 دقیقه به 3گل برسد و در آستانه صعود قرار بگیرد. اینجا بود که کاشیما یک‌بار دیگر به بازی برگشت و با به ثمر رساندن گل دوم راهی فینال شد. برگشت‌پذیری خطرناک کاشیما به مسابقات، همان خصلتی است که پرسپولیس هم دارد.
سرخپوشان در مرحله یک‌هشتم نهایی با گل دیرهنگام جلال حسینی جواز صعود گرفتند، در مرحله بعد سرخ‌ها به دراماتیک‌ترین شکل ممکن 3 گل به الدوحیل زدند و به زندگی برگشتند، در بازی با السد هم قرمزها بعد از دریافت گل اول، گل مساوی و صعود به فینال را زدند. به این ترتیب می‌شود فینال این دوره لیگ قهرمانان آسیا را نبرد «کام‌بک کاران» دانست؛ مصافی که سرنوشت آن تا لحظه آخر و دمیده شدن سوت پایان بازی روشن نخواهد شد. گویا هر دو ملت ایران و ژاپن کل 180دقیقه یا شاید 210دقیقه فینال را باید سر پا دنبال کنند و هیچ‌وقت خیال‌شان از قطعی بودن نتیجه راحت نباشد.