سیم نما یا سینما؟!

تا اوایل قرن اخیر تفریحی به نام سینما در تهران وجود نداشت. هرچه بود همان شهر فرنگ‌های دوره‌گرد در کوچه‌پسکوچه‌های تهران بود و تئاترها و نمایش‌های خانگی. فیلم سینمایی در تهران اول بر پرده سفید رنگی نمایش داده می‌شد که با میخ به دیوار می‌زدند. بعد دیواری را برای نمایش صاف و سفید کردند. مردم کوچه و بازار که از جادوی سینما به وجد آمده بودند به سینما «سیم نما» می‌گفتند. چون تشخیص داده بودند که این تصاویر متحرک به وسیله سیم نمایش داده می‌شود. کم‌کم تلفظ صحیح سینمارا یاد گرفتند. افرادی که سینما رفتن را دوست داشتند بیشتر جوانان و مجردان بودند. تقریباً هیچ مردی حاضر نبود زن و بچه‌اش را به سینما ببرد. سینما «ایران» نخستین سینمایی بود که طبق استاندارد سینما با سالن مخصوص نمایش فیلم ساخته شد و چنان نظمی در آن برقرار بود که خانواده‌ها هم راهی سالن سینما شدند و پای نمایش فیلم سینمایی نشستند. دومین سینما هم «مایاک» در خیابان لاله‌زار بود که به سینمای خانگی شهرت یافت. هنوز اندکی از افتتاح سینما مایاک نگذشته بود که آپارات خانه سینما آتش گرفت و به سالن سرایت کرد. شعله‌های آتش به سرعت سالن را فرا گرفت و بیش از 200نفری که در سالن بودند دچار سوختگی شدند. آن زمان بعضی می‌گفتند این حریق عمدی بود. در هر حال سینما در تهران جای خود را باز کرد و سینماهای اولیه پایتخت علاوه بر ایران و مایاک با نام‌های خورشید، گراند هتل، سپه، میهن و داریوش پذیرای تماشگران بودند.