روی آوردن بازیگران به مشاغل کاذب

عبدالرضا اکبری | بازیگر سینما و تلویزیون

 نگاهی به تولیدات سینمایی نشانگر کاهش فیلم‌هاست. تعداد آثار کمتر از گذشته است و اقتصاد هنر، روی خوشی به بازیگران و کسانی که از این صنعت ارتزاق می‌کنند

 نشان نمی‌دهد. با کاهش سرمایه‌گذاری به دست‌اندرکاران و کارگردانان سینما کمتر مراجعه می‌شود و به‌تبع آن به بازیگران نیز کمتر کار پیشنهاد می‌شود. بسیاری از بازیگران برای بیکار‌نماندن به تئاتر پناه آوردند اما تئاتر، هنر تهیدستی است و ارتزاق از طریق آن غیرممکن. این روزها خیلی از کسانی که جایگاه خوبی می‌توانستند در سینما داشته باشند، سراغ شغل‌های کاذب و خدماتی می‌روند. چندتایی از آنها را می‌شناسم که با «اسنپ» همکاری می‌کنند. همچنین کسان دیگری را که در آژانس‌ها مشغول رانندگی‌اند. بعضی‌ها نیز سرمایه‌ای کوچک جفت‌وجور کرده‌اند و مغازه یا دکه‌ای راه‌انداخته‌اند.

کم‌کم این وضعیت، این جمله به‌نظر من نادرست را که «سینما بی‌رحم است»، برای خیلی‌ها درست و موجه، جلوه می‌دهد. صدالبته که چنین نیست. سینما مهربان و دارای پیام‌های انسانی و پرعطوفت است. البته فراز و نشیب‌های فراوانی دارد. اما همین فراز و نشیب‌ها، زیبایی این حرفه را دوچندان می‌کند. سینما نه بی‌رحم است و نه نامهربان. نامهربان و بی‌رحم کسانی هستند که با سنگدلی حلقه تنگی از اطرافیانشان را به مردم و سینما تحمیل می‌کنند؛ کسانی که مسئول و مقصر در وفور چهره‌های تکراری در فیلم‌ها هستند؛ چهره‌هایی که تکرار آنها موجب ملال مخاطب شده است؛ چهره‌هایی که حداکثر 20درصد از توانایی‌های لازم برای بازیگری را دارند اما با این حال به لطف مناسبات، جایگاهی بیش از شایستگی خود را اشغال کرده‌اند و تبدیل به هنرپیشه‌های گران‌قیمت شده‌اند، بدون آنکه بتوانند با جذب مخاطب، به اقتصاد و رونق سینما کمک کنند. با این حال از همه‌کس و همه‌چیز طلبکارند. جز اینها، بقیه بازیگران فرزند مردم و از خود مردم هستند. مانند عموم مردم گرفتار مشکلات زندگی‌اند و اگر به آنها توجه شود، می‌توانند سینما را به وضعیت سالم‌تری برسانند.