خیابان ولیعصر(عج) از آن دست خیابانهای زیبا و پرخاطره برای بیشتر مردم تهران است؛ خیابانی که زمانی به درختان چنار زیبایش مشهور بود و شمال و جنوب تهران را در یک خط صاف به هم پیوند میدهد تا تردد در هر نقطه از شهر به آسانی یک چشم برهم زدن میسر باشد. حتی از این خیابان بهعنوان طولانیترین خیابان خاورمیانه هم یاد میشود. «نصرالله حدادی» در کتاب «طهران قدیم» درباره پیشینه این خیابان نوشته است: «نخستین خیابانی که جنوب تهران را به شمال آن متصل کرد از میدان راهآهن، آغاز و به سرپل تجریش ختم میشد خیابان پهلوی بود. اراضی بالادست خندق شمالی تهران (خیابان شاهرضا) به دلیل شنی بودن مورد استقبال قرار نمیگرفت و تا شمیرانات و تجریش باغهای متعدد، تهران را به تجریش متصل میکرد.»
ماجرای ساخت خیابان پهلوی -ولیعصر(عج)- هم ماجرای جالبی دارد. روزی رضاخان به حاج آقا رضا رفیع دستور میدهد روز بعد به همراه کریم آقاخان بوذرجمهری در تقاطع خیابان امیریه و پل امیر بهادر در زمان طلوع آفتاب حاضر شود. کریم آقا خان که کفیل شهرداری بود همراه شمشه،متر و تراز در این محل حاضر شد و حاج آقا رضا رفیع در یک سمت و کریم آقا در سمت دیگرمتر به دست، حرکت و رضاخان محدوده را علامتگذاری میکرد. در آن زمان تا تقاطع خیابان سپه(امام خمینی(ره) با خیابان منیریه،آباد بود و در آن ساختمان وجود داشت.
بعد از آن تا پل تجریش (رودخانه تجریش) هیچ خانه یا ساختمان آنچنانی نبود. خیابان پهلوی -ولیعصر(عج)- با طول تقریبی 18 کیلومتر از میدان راهآهن تا پل تجریش به همین شکل برای ساخت علامتگذاری شد و تقریباً حد فاصل سالهای 1340 تا 1350 بناها و ساختمانهای زیادی در این محدوده ساخته شد و خیابان ولیعصر(عج) حال و هوای شهری به خود گرفت.
شمالم تا جنوبم در یک خط
در همینه زمینه :