• دو شنبه 28 اسفند 1402
  • الإثْنَيْن 8 رمضان 1445
  • 2024 Mar 18
یکشنبه 22 مهر 1397
کد مطلب : 33906
+
-

نوادگان نحیف بولیوار

هنوز هم خبری از نام‌های بزرگ و شناخته شده دنیای فوتبال، در فهرست دیدارهای تدارکاتی تیم ملی ایران دیده نمی‌شود. کی‌روش و پسرها قبل از جام‌جهانی در یک مسابقه شرم‌آور، با تیم ملی «غیررسمی» سیرالئون روبه‌رو شدند؛ تیمی که بعضی از بازیکنانش، فوتبالیست حرفه‌ای نبودند. امیدهای ازبکستان نیز در ورزشگاه آزادی، با تیم ملی مسابقه دادند و در مقابل ایران، محک خوردند. تونس، الجزایر و ترکیه، رقبای بهتری برای تیم کارلوس به‌شمار می‌رفتند اما باز هم در قیاس با رقبای سایر تیم‌های آسیایی صعود‌کرده به جام جهانی، ضعیف به‌نظر می‌رسیدند. تصور می‌شد این روند بعد از جام‌جهانی تغییر کند. مثل همیشه، صحبت از بزرگ‌ترین تیم‌های ملی دنیا برای رویارویی با ایران مطرح می‌شد اما در عمل، فیفادی‌های تیم ملی دوباره با اسم تیم‌های مهجور پر شد. کره‌جنوبی، شیلی و اروگوئه را در برنامه‌اش قرار داد.

ژاپن با اروگوئه و کاستاریکا برای برگزاری بازی به توافق رسید و عربستان و عراق در تورنمنت چهارجانبه عربستان فرصت مواجهه با آرژانتین و برزیل را پیدا کردند. البته که برگزاری لیگ ملت‌های اروپا، شانس تنظیم دیدار دوستانه با تیم‌های اروپایی برای کشورهای حاضر در قاره‌های دیگر را دشوار می‌کند اما تفاوت ایران با رقبای آسیایی‌اش این است که آنها به سراغ قوی‌ترین تیم‌های منطقه آمریکای جنوبی می‌روند و تیم ملی، با ضعیف‌ترین حریفان ممکن روبه‌رو خواهد شد. ظاهرا کی‌روش بودجه مدنظرش را برای کامل کردن برنامه تیم دریافت نکرده و به همین خاطر به حضور در چنین دیدارهایی تن داده است اما حتی در سال‌های گذشته که مشکلات ارزی کشور به اندازه امروز نبود،باز هم برنامه تیم ملی در تسخیر رقبای تدارکاتی ضعیف قرار گرفت. 

بولیوی و ونزوئلا، نقاط اشتراک زیادی دارند. هر دو با رهبری سیمون بولیوار به استقلال رسیدند، هر دو تیم‌های ملی ضعیفی در اختیار دارند و هر دو، تنها تیم‌هایی به شمار می‌روند که فدراسیون فوتبال ایران قادر است برای برگزاری بازی با آنها به توافق برسد! بولیوی از سال 1950 به بعد، تنها در یک دوره از جام جهانی حاضر بوده است. آنها به واسطه ارتفاع 3 هزار متر بالاتر از سطح دریا، در زمین خودی تیم خطرناکی هستند اما بیرون از ورزشگاه اختصاصی، هیچ مزیت ویژه‌ای ندارند.

تنها موفقیت‌های بولیوی در کوپاآمه‌ریکا نیز تنها در زمان میزبانی آنها به دست آمده است. این تیم در مرحله مقدماتی جام جهانی از بین 10 تیم حاضر در منطقه آمریکای جنوبی، در رده نهم جدول قرار گرفت و در 18مسابقه، 12 بار شکست خورد. به جز 3 بازیکن شاغل در لیگ‌های چین، عربستان و آرژانتین، همه مهره‌های دیگر حاضر در اردوی بولیوی در لیگ کشور خودشان توپ می‌زنند. تیم پنجاه و هشتم رنکینگ فیفا، به هیچ وجه نمی‌تواند قدرت و استحکام دفاعی ایران را محک بزند.

تیم کی‌روش بعد از بولیوی، با تیم نودم رنکینگ فیفا مسابقه می‌دهد. ترینیداد و توباگو تنها یک‌بار در سال 2006 طعم حضور در جام جهانی را چشیده است. آنها با 15‌دوره حضور در جام کونکاکاف، هرگز نتوانسته‌اند قهرمانی این رقابت‌ها را تصاحب کنند. ترینیداد، امارات را در یک دیدار تدارکاتی شکست داده اما نتیجه را به پاناما واگذار کرده‌اند و حتی نتوانسته‌اند تیمی از جزیره دومینیک را شکست بدهند. ونزوئلا به‌عنوان سومین رقیب دوستانه تیم کی‌روش، در رنکینگ فیفا یک پله بالاتر از ایران ایستاده اما این رتبه، همه حقیقت را در مورد ونزوئلایی‌ها بیان نمی‌کند. این تیم در همه تاریخ هرگز بخشی از جام جهانی نبوده و در شرایط فعلی به جز توماس رینکون و روبرتو روسالس، هیچ بازیکن شاخص دیگری در اختیار ندارد. جالب اینجاست که تیم ملی،حدود یک سال قبل نیز با ونزوئلا روبه‌رو شده بود و حالا از بین همه کشورهای دنیا،دوباره باید با همین تیم مسابقه بدهد.

نمایش تیم ملی در جدال با اسپانیا و پرتغال، امیدوارکننده بود اما کمبود تجربه در مقاطع مهمی از هر دو بازی،به این تیم لطمه زد. تیم کارلوس کی‌روش می‌توانست در مقابل اسپانیا شکست نخورد و پرتغال را نیز شکست بدهد اما با یک اشتباه دفاعی،تسلیم ماتادورها شد و در جدال با کریستیانو رونالدو و هم‌تیمی‌ها نیز، چند بخت کلیدی برای ضربه زدن به حریف را از دست داد. شاید اگر این تیم سابقه بازی با چند حریف بزرگ و پرستاره را در کارنامه داشت، غافلگیری بزرگ‌تری به اسپانیا و پرتغال تزریق می‌کرد.

همین تیم حالا در شرایطی به استقبال جام ملت‌ها می‌رود که به اندازه کافی برای مراحل حساس این جام محک نخورده است. شاید دیدار با بولیوی،ونزوئلا و ترینیداد و توباگو برای حضور در مرحله گروهی جام ملت‌ها مفید باشد اما تحت‌فشار قرار گرفتن در دیدارهای حذفی این جام، ممکن است این تیم را به دردسر بیندازد. درست مثل گذشته بیشتر از آنکه دیدارهای دوستانه به سود تیم ملی ایران باشند، به نفع رقبای این تیم هستند. چرا که آنها، فرصت برخورد با یک تیم قدرتمندتر از خودشان را در همین دیدارها به دست می‌آورند و تیم ملی،تنها داستان آشنای برخورد با ضعیف‌ترها را تکرار می‌کند.

این خبر را به اشتراک بگذارید
در همینه زمینه :