دلیل نامگذاری خیابان «خوش» چه بوده است؟
در این خیابان به شما خوش می‌گذرد
علی جواهری| خبرنگار:
خیابان خوش یکی از معابر قدیمی تهران است که پس از گذشت حدود یک قرن هنوز نامش همان نام قدیمی است. خیابانی که هنوز در لابه‌لای خاطرات قدیمی اش می‌توان صدای خنده و بازیگوشی کودکانه را شنید؛ کودکانی که میان درختان باغ‌های انار بازی می‌کردند. می‌توان تصویری را تجسم کرد که دخترکی در حال برداشتن آب از رود زلالی است که از آسیاب فرمانفرمایان سرچشمه می‌گیرد و سپس به آرامی به طرف خانه گام برمی‌دارد. می‌توان روزگاری را ترسیم کرد که بچه‌ها روی شاخه تنومند درختی تابی درست کرده‌اند و چنان با شوق از تاب خوردن زیر سایه درخت لذت می‌برند که انگار تمام دنیا در دستان آنهاست. و این چنین است که اهالی در این خیابان خوش می‌گذارنند و درست به همین دلیل نامش را خوش می‌گذارند.
خیابان خوش به 2بخش شمال و جنوب تقسیم شده است. بخش شمالی آن در منطقه 2 و بخش جنوبی‌اش در منطقه10 قرار دارد که توسط خیابان آزادی از هم جدا می‌شود. «خیابان خوش زمین خاکی باریکی بود. زمین‌های خوش شمالی 60قطعه زمین متعلق به 4برادر کلیمی بود. در بخش جنوبی هم چند باغ با درختانی انبوه وجود داشت که تقریباً پایین‌تر از خیابان امام خمینی(ره) (سپه سابق) زمین‌های کشاورزی بود و در آن انواع صیفی می‌کاشتند.» اینها را «محمد محمدی» کاسب قدیمی خیابان خوش می‌گوید. او درباره دلیل نامگذاری این خیابان توضیح می‌دهد: «به دلیل آب و هوای خوش، نام خیابان را خوش گذاشتند.» محمدی می‌افزاید: «دهه 40 یزدی‌ها در قسمت شمالی خیابان خانه‌های 2طبقه‌ای را با آجر بهمنی ساختند. در خیابان خوش شمالی ساکنانی از کشورهایی مثل ژاپن، تایلند و فیلپین زندگی می‌کردند که اکثراً کارمند شرکت‌های ایرانی بودند. آن زمان در خیابان خوش تنها چند مغازه برای مایحتاج مردم وجود داشت و اهالی برای خرید به خیابان آذربایجان می‌رفتند.» در شمالی‌ترین نقطه خیابان خوش ساختمان بلندی وجود دارد که روی سردرش نوشته شده است: «مرکز مرتب خودرو». «همایون رادفر» درباره این ساختمان می‌گوید: «قبلاً اینجا کارخانه لندرور بود که بعد از مدتی به جاده کرج منتقل شد. یادم می‌آید وقتی شرکت تعطیل می‌شد کلی مینی‌بوس برای جابه‌جا کردن کارمندانش می‌آمد. البته ساختمان اطلاعات هم در خیابان بود که هنوز آثار تابلو آن را می‌توان در میان تعمیرگاه مشاهده کرد.»
بیمارستان خیرساز
حال وهوای زندگی در بخش جنوبی خیابان خوش متفاوت‌تر بود. اهالی آن از قشر کارگر بودند و در باغ‌هایشان کشاورزی می‌کردند. «مرتضی آقایی» 73ساله یکی از اهالی قدیم خیابان خوش با مرور دوران کودکی‌اش در این خیابان می‌گوید: «سال‌هاست در این محله زندگی می‌کنیم. بیشتر دوستانم یا فوت کرده‌اند یا از محله رفته‌اند. خیابان خوش محل بازی بچه‌های محل بود. درختان بزرگی داشت که شاخه‌هایشان در هم فرو رفته بود. زیر سایه این درختان بازی می‌کردیم و کلی خوش می‌گذراندیم. نهر آب زلالی هم از آن رد می‌شد که آب آن را برای آشامیدن استفاده می‌کردیم. بعدها سر همین خیابان شیرهای فشاری گذاشتند که آب مصرفی را از آنجا تهیه می‌کردیم.»
بیمارستان لولاگر از یادگاری‌های حاج «محمدباقر لولاگر» خیر و معمار تهرانی است. او کار ساخت این بیمارستان را سال 1324 به اتمام رساند و سال 1335 آن را وقف کرد. این بیمارستان در ابتدای تأسیس به‌صورت نوانخانه بود که بعد از مدتی بیماری‌های داخلی و نیز بیمارانی که به سل مبتلا بودند در این مکان ویزیت و پذیرفته می‌شدند. مرحوم لولاگر در زمین‌های پشت بیمارستان خانه‌هایی را هم برای اسکان نیازمندان ساخت تا با پرداخت مبلغ اندکی اجاره در آنجا زندگی کنند. خیابان خوش یکی از خیابان‌های قدیمی و پر رفت‌وآمد شهر است که در کوچه‌هایش که اکثر به یکدیگر راه دارند آرامش خاصی حکمفرماست. مسجد حاج امجد و امام حسن مجتبی(ع) از قدیمی‌ترین مساجد این خیابان محسوب می‌شوند.
