روز 11سپتامبر من آنجا بودم

تحریریه درنگ

بیستم شهریور سال 1380 دقیقا کجا بودیم؟ من از خیابان به ساختمانی وارد شدم که در طبقه‌سوم آن جمعیت، اطراف تلویزیونی 21اینچ جمع شده بودند. وقتی می‌خواستم کوله‌ام را روی میز بگذارم، جا برای نزدیک‌شدن خودم به میز هم نبود. آنها و از این لحظه من، به تصویری در تلویزیون خیره شده بودیم که در آن، 2 برج (که خیلی زود متوجه شدیم دوقلو بوده‌اند) مثل صحنه‌های فیلم‌های تخیلی (لحظه حمله گودزیلا به برجی در آمریکا) در آتش ‌سوختند. پخش زنده بود. به 2 برج در آمریکا حمله شده بود. تلویزیون مدام تصویر برخورد هواپیمای مسافربری به برج را پخش می‌کرد. واقعیت به اندازه‌ای باورنکردنی بود که باید بارها و بارها پخش می‌شد تا بیننده‌ها باور کنند این صحنه‌ها را در خواب نمی‌بینند. به آمریکا حمله شده بود! آتش سیاه از آخرین طبقه‌های برج بالاتر می‌رفت که برخورد هواپیمایی دیگر به برج‌های دوقلو از تلویزیون پخش شد. یکی دیگر! این اتفاق حتی در فیلم‌های تخیلی آمریکایی هم باورپذیر نبود. بالای تصویر- گوشه سمت راست صفحه تلویزیون- نوشته شده بود: زنده.

تصاویری از آدم‌های خوشحال در کشورهایی مثل پاکستان و عراق و افغانستان و... پخش می‌شد که در خیابان‌های شهرشان به حرکات موزون مشغول بودند. مردی با شلوار بومی و پاهایی برهنه در صندل، وسط خیابانی ژولیده و چرک‌،پایکوبی می‌کرد. دوستانش که شمایلی شبیه به‌خودش داشتند هم همراهی‌اش می‌کردند. آنها لحظه برخورد هواپیماهای مسافربری به 2 برج در آمریکا را اینطور دیده بودند.

برای آدم‌های درون هواپیماها چه اتفاقی افتاد؟ آنها در آن لحظه روی صندلی‌ها نشسته بودند و مشغول چه کاری بودند. سکته کرده بودند یا فکر می‌کردند خواب می‌بینند؟ آن لحظه قابل تصور نیست، شاید ذهن آدم در آن لحظه‌ها به اشک حتی فکر هم نکند. ولی آن لحظه، لحظه پیش از برخورد هواپیما به برج، در ذهن مسافران هواپیما چه می‌گذشت؟ آنها آن لحظه را چگونه گذارندند؟ آدم‌های درون برج که بعضی‌هایشان ناغافل منفجر شدند و آنهایی که از ارتفاع 300متری پریدن را  به مرگ بر اثر سوختن در آتش ترجیح دادند. 

شاید فکر کرده بودند ممکن است مثل فیلم‌های علمی- تخیلی، هنوز راهی برای زنده ماندن باشد. نزدیک به برج‌ها، جایی که حداقل پای آدم‌ها روی زمین بود ،چطور؟ از آنجا برخورد 2 هواپیما به برج‌ها چطور به‌نظر می‌رسید؟ دورتر، در ایالت‌های دیگر آمریکا، در قاره‌های دیگر، از رشته کوه هیمالیا، از خانه‌های کاهگلی که آنتن تلویزیون از پرچین‌های حیاطشان بیرون زده بود، از جو زمین، نزدیکی‌های کره‌ماه و همین جا در خیابان‌های تهران...، به‌هرحال هرکسی در روز 11سپتامبر، در نقطه‌ای از کره زمین برخورد هواپیماها به برج‌های دوقلو در آمریکا را دیده است. بیستم شهریور می‌تواند بهانه‌ای برای به‌یادآوردن آن نگاه اختصاصی به 11سپتامبر باشد. شما 11سپتامبر خود را چگونه گذراندید؟