نگذاریم باغهای تهران خاطره شود
کامران شرفشاهی| نویسنده:
یادآوری خاطراتی که از تهران قدیم برجا مانده برای کسانی که آن روزها را دیده و درک کردهاند، نوستالژیک و بسیار دلپذیر است. تهران قدیم شهری بود محصور در دلآبادیهایی چون یافتآباد، عباسآباد، علیآباد، مهرآباد، قاسمآباد، جنتآباد، یوسفآباد، نعمتآباد، فرحآباد، دولتآباد و... که از بالا تا پایین شهر امتداد داشتند؛ آبادیهایی که در تب وتاب زندگی شهری بلعیده شدند. باغهای دلگشا، نهرهای جاری، هوای دلکش و پاکیزه، مناظر طبیعی بیهمتا و هزار و یک ویژگی منحصربهفرد در گوشه و کنار تهران قدیم همچون ریهای برای شهر بود. در این شرایط نه تنها مردم ناچار نبودند تمام طول سال هوای آلوده را تنفس کنند، بلکه هروقت دلشان میگرفت به دامن طبیعتی که در نزدیکی آنها بود پناه میبردند و آرامش میگرفتند. یکی دیگر از مزیتهای این آبادیها محصولات زراعی و دامی آنها بود که موجب میشد نیازهای غذایی مردم و حتی شهرهای اطراف به وفور و ارزان، همیشه در دسترس باشد. یادش بخیر! اوایل بهار، سیبهای کوچک زردرنگ که به سیب تندک معروف بود به بازار میآمد. از سیبهای گلاب کوچکتر بودند و طعم شیرین و خاصی داشت. سالهاست از این سیبها خبری نیست یا حداقل من ندیدهام. آوازه عالمگیر خرمالوی کن هم مثال خوب دیگری است. خرمالوی شیرین و خوش طعم کن برند بزرگی برای تبلیغ میوهفروشان بود که قدمتش به سالهای دور برمیگردد.
باوجود تشکیل کمپینهای متعدد محیطزیست و تلاش گروهی از افراد برای حفظ فضای سبز شهری، متأسفانه پدیده تخریب باغها و رشد قارچگونه آپارتمانهای سربه فلک کشیده و مجتمعهای تجاری انگار میخواهد زیباییها و خاطرههای سبز ما را به گِل بنشاند. در این همه تغییر و فراموشی چندی پیش با دیدن گزارشی مربوط به گروهی از هموطنان شیرازی که در رسانه ملی پخش شد، دلگرم شدم. این گروه برای جلوگیری از تخریب یکی از باغهای زیبای شیراز دور این باغ زنجیرهای انسانی تشکیل داده بودند. این حرکت مایه خوشحالیام شد، زیرا مردم کمکم متوجه شدهاند که نباید اجازه داد جلوههای زیبای طبیعت که متعلق به همه افراد جامعه و نسلهای آینده است به آسانی از دست برود و تنها با خاطرههای دور و دست نیافتنی آنها را نظاره کرد. باید دعا کنیم که واقعاً موضوع تخریب باغها حل شود وگرنه باغهای کن هم به خاطرههای برباد رفته میپیوندد و ویران میشود.