ملاعبدالله زنوزی، فیلسوف برجسته تهرانی

«ملا عبدالله زنوزی» فیلسوف و عارف برجسته تهران قدیم است که از سال 1237 برای تدریس و اشاعه علم فلسفه از اصفهان به تهران آمد. او را می‌توان در زمره فیلسوفان بزرگ و پیشکسوت تهرانی دانست که در حقیقت مؤسس حوزه فلسفه در تهران بود. ملا عبدالله زنوزی در توابع مرند به دنیا آمد و تحصیلات مقدمات دینی خود را در خوی به اتمام رساند و بعد برای یادگیری اصول فقه به قم رفت. سپس راهی اصفهان شد و در آنجا نزد ملاعلی نوری استاد معروف فلسفه به فراگرفتن علم فلسفه به‌خصوص حکمت متعالیه ملاصدرا پرداخت. «مصطفی مؤمنی» در کتاب «تهران، جغرافیا، تاریخ، فرهنگ» ‌نوشته است: «وقتی زنوزی به‌عنوان استاد توانای حکمت متعالیه علم صدرایی به تهران آمد تا زمان وفاتش یعنی سال 1257 در تهران به تدریس این علم مشغول شد. آثار او عبارتند از: الحکمه المتعالیه فی الافسار العقلیه الاربعه، المبدأ و المعاد، الشواهد الربوبیه، شرح الهدایه الاثیریه، حواشی ملاصدرا بر شفا، انوار جلیه، لمعات الهیه و... او با نوشتن برخی آثار فلسفی خود به زبان فارسی باعث رواج زبان فارسی فلسفی در تهران شد. ملا عبدالله زنوزی دوره ناصرالدین شاه در مدرسه قاسم خان به تدریس فلسفه و حکمت مشغول بود و شاگردان برجسته‌ای از جمله علی بن عبدالله زنوزی مشهور به علی آقا مدرس طهرانی و ملقب به حکیم مؤسس داشت.»