سوخت جمع کن‌ها

افرادی در تهران قدیم بودند که شغلشان سوخت جمع کنی بود و پشت خود توبره حمل می‌کردند؛ توبره‌هایی که در آنها فضولات حیوانات قرار داشت. 

سوخت جمع کن‌ها افرادی بودند که در کوچه‌ها و خیابان‌های تهران قدیم و میادین اصلی و اماکن پرتردد شهر که چهارپایان رفت‌وآمد داشتند می‌گشتند و به جمع‌آوری فضولات حیواناتی مانند الاغ، شتر، گاو، گوسفند و... می‌پرداختند. آنها درمانده‌ترین و بی‌نواترین افراد تهران بودند که به جای گدایی به این کار دست می‌زدند و از همه رده‌های سنی و اقشار مختلف از دختر و پسرهای کوچک 5، 6 ساله تا زنان ومردان بزرگ و مسن بودند. آنها در توبره‌های خود فضولات حیوانات را جمع می‌کردند. لباس‌های تنشان اغلب ژنده و پاره و کثیف بود و معمولاً از فرط گرسنگی شکمشان به پشت چسبیده بود. 

آنها بعد از جمع‌آوری فضولات آنها را به کاروانسرا، خرابه‌ها و بام حمام می‌بردند و پهن می‌کردند. بعد آنها را به حمامی‌ها، گلخانه‌ها و... به‌عنوان سوخت می‌فروختند. این کار تا سال 1320 و عمومیت یافتن نفت به‌عنوان سوخت مصرفی ادامه پیدا کرد و با رواج نفت به‌عنوان سوخت اصلی و ازدیاد خودروها منسوخ شد.