یک ایرانی تمام عیار

عباس ثابتی راد |روزنامه نگار

او نه چارلز براسون بود و نه آنتونی کوئین. نه قد و قامت جان وین را داشت و نه چهره کاریزماتیک مارلون براندو. هیچ تناسبی هم با رابرت دنیرو یا نیکلاس کیج نداشت. او فقط عزت‌الله انتظامی بود، با تمام تهرانی بودن. با تمام ایرانی بودن. وقتی نشسته بود روی تراس گراند هتل و نقش خان مظفر را بازی می‌کرد، بیش از هر چیزی شبیه فرمان‌فرمائیان بود. یا زمانی که خیره به دوربین سلطان صاحب‌قران بود در ناصرالدین شاه آکتور سینما. یا وقتی به حمید هامون می‌گفت: «کره خر»، یک وکیل کار کشته به‌نظر می‌رسید. عزت‌الله انتظامی یک ایرانی تمام عیار بود. با تمام شیفتگی و دلبستگی‌اش به سرزمینش ایران. او فقط یک بازیگر نبود، او تمام رنج‌های این سرزمین بود که به تصویر در می‌آمد. گاه به هیأت شاه و سلطان. گاه هزاردستان و گاه نیز در نقش گاو مش‌حسن. شاید به همین دلیل با او می‌گریستیم و می‌خندیدیم. یکی از درخشان‌ترین سخنانش که بر زبان راند جایی بود در فیلم ناصرالدین شاه آکتور سینما. هنگامی که قبله عالم خطابش کردند، گفت: «من قبله عالم نیستم، من گاو مش‌حسنم.» و لابد ملیجک دربار در گوشش زمزمه کرد: «این را همه مردم می‌دانند، اما جرأت بر زبان راندنش را ندارند.» انتظامی یک جادوگر شگفت انگیز بود.