از تبعیض جنسیتی به تفکیک سنی

اتفاقاتی که در هفته‌های آغازین لیگ هجدهم در ورزشگاه‌های کشور رخ داد، همه را شوکه کرده است. به‌خصوص حوادث هفته سوم یعنی سنگ‌پرانی‌ها در اهواز و مصدومیت و دستگیری چندده تماشاگر بازی استقلال و تراکتورسازی بسیار غافلگیرکننده بود. در شرایطی که بعد از گشوده شدن درهای استادیوم آزادی به روی خانواده‌ها به بهانه تماشای مسابقات ایران در جام‌جهانی، شاید انتظار می‌رفت در لیگ هجدهم طلسم بشکند و زنان بتوانند مسابقات فوتبال مردان را از نزدیک ببینند، اتفاقات اخیر سرسخت‌ترین مدافعان حضور بانوان در ورزشگاه‌ها را هم به تردید انداخته است. شاید در همین راستا بود که این هفته مشاور فرهنگی فدراسیون فوتبال از طرح جدید به منظور در نظر گرفتن سه جایگاه برای حضور پدران و فرزندان‌شان در ورزشگاه‌ها خبر داد؛ اما آیا اجرای این طرح، معنایی غیر از یک گام عقب‌نشینی و افزودن تفکیک سنی به تبعیض جنسیتی دارد؟
همیشه یکی از مهم‌ترین استدلال‌های حامیان حضور زنان در ورزشگاه‌ها این بوده که راهیابی این قشر به استادیوم باعث تلطیف فضا و جلوگیری از فحاشی و بدرفتاری تماشاگران مرد می‌شود. حالا اما تلاش برای جدا کردن بچه‌ها، شاید نشان می‌دهد آن استدلال هم درست نبوده است. در حال حاضر با توجه به اینکه کودکان خردسال بسیار زیادی به ورزشگاه آورده می‌شوند، متاسفانه این مساله مانع از بدرفتاری و ناهنجاری‌های موجود نشده؛ به طوری که هم مصرف مواد مخدر در تیراژ وسیع ادامه دارد و هم استفاده از الفاظ رکیک و شعارهای ناپسند رایج است. شاید الان دوستان به این نتیجه رسیده باشند که با جدا کردن بچه‌ها و پدران‌شان، آنها را از این معضلات در امان نگه دارند، اما سوال این است که با چنین فضایی، ما چطور می‌خواهیم بانوان را به ورزشگاه برگردانیم؟ وقتی به این نتیجه رسیده‌ایم که حتی بچه‌ها هم در امان نیستند، زنان چه کمکی به تعدیل خشونت‌های کلامی و رفتاری تماشاگران خواهند کرد؟ به نظر می‌رسد یک بار برای همیشه باید با ترفندهایی مثل افزایش شدید نظارت و شناسنامه‌دار کردن هواداران، مشکلات فرهنگی موجود در ورزشگاه‌ها را به حداقل برسانیم. در آن صورت دیگر لازم نیست زنان را پشت در نگه داریم و سکوی بچه‌ها را جدا کنیم!