بی‌خیالی مشکوک

بهروز رسایلی
  استقلال خیلی زودتر از حد انتظار از آب و گل درآمد. بازی با تراکتورسازی برای آبی‌ها پر از برکت بود. روح‌الله باقری به‌عنوان پدیده غیرمنتظره استقلال باز هم رگه‌هایی از استعدادش را بروز داد و مرتضی تبریزی هم در اسرع‌وقت از فشار زدن گل اول خلاص شد. در ضمن معادلات این هفته باعث شد استقلال فاصله‌اش با پرسپولیس را به دو امتیاز کاهش دهد. شاید استقلال تنها تیم تاریخ لیگ برتر باشد که عادت بالانشینی‌اش را به‌طور مستمر حفظ کرده. آنها به‌جز لیگ هفتم که سیزدهم شدند، در سایر فصول همیشه جزو چند تیم بالای جدول بوده‌اند. این درحالی است که مثلا پرسپولیس یا فصل را خیلی خوب پشت می‌گذارد یا آن را به‌طور کامل رها می‌کند و در میانه‌های جدول آرام می‌گیرد. همین شخصیت خاص استقلال باعث می‌شود آنها همیشه خیلی زود خودشان را جمع‌وجور کنند و روی ریل بیفتند. آبی‌ها امسال کاملا شرایط مدعی بودن را دارند. تحرک در خط‌میانی و حمله استقلال واقعا بالاست و انتظار می‌رود با حضور پررنگ‌تر نفراتی مثل نویمایر، الحاجی گرو و بعدها داریوش شجاعیان این جنب‌وجوش بیشتر هم شود. استقلال اگر قرار باشد از جایی صدمه ببیند، این نقطه‌ضعف احتمالا مربوط به ساختار دفاعی خواهد شد؛ جایی که به‌نظر می‌رسد توازن بین داشته‌های تدافعی و تهاجمی آبی‌ها برقرار نیست. البته فعلا که علی کریمی مصدوم نشده، پژمان منتظری اشتباهات پارسال را تکرار نکرده و از حسین حسینی هم صدایی درنمی‌آید؛ تا بعد چه شود!
   تراکتورسازی نشان داد هنوز خیلی کار دارد. خریدهای بزرگ و پرسروصدای این تیم باعث شده بود خیلی‌ها نگران تبدیل شدن تراکتور به نسخه جدید استیل‌آذین شوند و حالا نمایش اسفبار این تیم برابر استقلال، به این نگرانی دامن زده است. حتی همان استیل‌آذین که آخرش سقوط کرد، معمولا مقابل پرسپولیس و استقلال نمایش‌های خوبی داشت، اما اتمسفر کمیاب آزادی هم باعث نشد حداقل پنج دقیقه فوتبال غریزی خوب از بازیکنان تراکتور ببینیم. این‌وسط جان توشاک هم کمی مشکوک می‌زند. در نوع رفتارهای این مربی نوعی بی‌تفاوتی و بی‌میلی عجیب به‌نظر می‌رسد. انگار که او به تراکتورسازی به چشم یک استراحتگاه مطلوب در دوران بازنشستگی‌اش نگاه می‌کند که فقط قرار است از آن پولی بگیرد و برود. البته که هنوز برای قضاوت زود است، اما در توشاک نشانه‌های خطرناک زیادی جلب‎توجه می‌کند. او بعد از جذب دژاگه و شجاعی گفته بود این دو بازیکن برای رسیدن به ترکیب اصلی نیاز به زمان زیادی دارند و نباید بلافاصله انتظار داشت در میدان دیده شوند. در کمال شگفتی اما توشاک هر دو خرید گرانقیمتش را برابر استقلال فیکس کرد. 
   در اصفهان پیکان با دفاع بسته یک مساوی بدون گل از سپاهان پرستاره گرفت. پس از این مسابقه امیر قلعه‌نویی به انتقاد از نمایش تدافعی پیکان پرداخت و مجید جلالی هم به طعنه گفت: «من هم اگر تیم هفتاد میلیاردی داشتم حمله می‌کردم.» آدم وقتی این حرف‌ها را می‌خواند یاد بیانیه چهار سال پیش کانون مربیان علیه کارلوس کی‌روش می‌افتد. در آن زمان همه مشغول تمجید از نمایش ایران برابر آرژانتین بودند، اما کانون مربیان با زعامت همین آقای جلالی بیانیه داد و با حمله شدید به فوتبال دفاعی ایران، استراتژی کی‌روش را با تیم‌ملی علی پروین مقایسه کرد! خب سوال این است که آیا در آن زمان، ابزار ما برای ارائه بازی تهاجمی مقابل آرژانتین مناسب بود؟ چطور دفاع کردن برای خود جلالی خوب است، اما برای کی‌روش نه؟ حالا کاری نداریم به اینکه تداوم افراطی فوتبال دفاعی توسط کی‌روش در این سال‌ها باعث ناامیدی خیلی از هواداران شد، اما رویکرد دوگانه جلالی در مورد فوتبال دفاعی هم جالب است. طبعا نمی‌شود شما خودت در هفته سوم لیگ ایران دفاع کنی و از تیم‌ملی در جام‌جهانی انتظار حمله داشته باشی!