وحدت ملی؛ منبع تولید قدرت ملی

امیر محبیان |  روزنامه‌نگار:

وحدت فراتر از یک رفتار نمادین در سیاست یا رویکرد همگرایانه برای تامین نفع همگانی، گونه ای از رفتار بازدارنده نیز هست که در زمان بروز خطر به شکلی طبیعی همه موجودات ذیشعور به آن دست می یازند. در حوزه سیاست، رفتار همگرایانه همواره دارای ظرفیت تولید قدرتی است که در معادلات به آن اتکا می شود و برای آن حتی خصلت بازدارنده در مواجهه با خطرات قائل هستند.

در برابر این مفهوم، تفرقه یا واگرایی قرار دارد. در کشور ما به‌دلیل آن که از ارزش‌ها و رویکردهای آرمان گرایانه و انقلابی دفاع کرده و ذاتا جهتی خلاف جریان دنیای مادی‌گرا را دنبال می کند، همواره خطر مواجهه جهان غرب به صورت یک احتمال نزدیک مطرح است. مطالعه تاریخ تعاملات و نیز چالش های انقلاب اسلامی روشن می‌سازد که چالش و ریسک به بخشی جدایی ناپذیر از زندگی ایرانیان مبدل شده است. از همین رو، لزوم وحدت فراتر از یک شکل لوکس زندگی اجتماعی، در ایران ما به یک ضرورت حیاتی مبدل شده و حیات اجتماعی و سیاسی و نوع روابط دشمنان ایران با این کشور تابعی از میزان تغییرات در حجم و ژرفای همگرایی و وحدت است.

در روابط ما با ایالات متحده به خاطر جنس این ارتباط که روشن است؛ وحدت یک مقدمه لازم در هر گونه تعاملی است. غربی ها بر این باورند که تن صدا و میزان استقلال مواضع ایران ربطی وثیق با میزان همگرایی موجود در جامعه ما دارد.

به‌دلیل خصلت بازدارنده وحدت و همگرایی اجتماعی، طبیعی است که در شرایط ویژه‌ای که در آن به سر می بریم بحث وحدت به عنوان یک امری واجد بداهت عقلانی شمرده می شود. اما وحدت به عنوان یک کنش اجتماعی دارای مزایایی در حوزه سیاسی است. مزایایی که کمترین آن تنظیم رفتار دشمنان این کشور در سطحی است که ورای چارچوب های ادب با ایران ما و مسئولان آن مواجه نشوند.