کوچه‌ها در انتظار بازی‌های بومی ،محلی

الناز عباسیان| خبرنگار:

خیلی زود خاطره شدند. روزهایی که با شوق در کوچه‌های کودکی‌مان «هفت سنگ»، «گرگم به هوا»، «لی لی» و «مار‌و‌پله» بازی می‌کردیم، زود خاطره شدند و گرد فراموشی چنان بر بازی‌های «عمو زنجیرباف» و «شمع گل پروانه» نشست که یادمان رفت همه کودکی‌‌های‌مان در کوچه‌ها و زمین‌های خاکی محله پا گرفته بود. همانجایی که اگر زمین می‌خوردیم، زخم‌هایش را با شوق به جان می‌خریدیم و با «سنگ، کاغذ، قیچی» مهر و صفا را به نام همبازی‌مان، قرعه می‌کشیدم و شاد بودیم. اما اکنون حتی حرف زدن درباره بازی‌های «اسم و فامیل» و «الک و دولک» هم در جمع کودکان امروزی برایمان دشوار است زیرا آنها با این بازی‌ها غریبه‌اند. 

 تابستان فرا رسیده و این روزها دیگر خبری از کودکان در محله‌ها نیست و سکوت خاصی در کوچه‌ها جاری است. این روزها جنس کودکی‌ها عجیب است. صمیمیت شرط اول بازی‌های کودکان دیروز بود و هیجان و انرژی بچه‌ها در «قایم باشک» و «گل کوچیک» تخلیه می‌شد. اما کودک امروز با تکرار جمله «حوصله‌ام سر رفت!‌» به دنیای مجازی و بازی‌های رایانه‌ای کشیده می‌شود و هیجانی مصنوعی را در دنیای مجازی تجربه می‌کند. برای کودکان امروزی بازی با توپ پلاستیکی روی آسفالت داغ کوچه‌ها، غریب و ملال‌آور است و در عوض ساعت‌ها پای بازی‌های پی‌اس4 و سونی می‌نشینند. شاید به همین دلیل است که این روزها دیگر در کوچه‌ها کودکان را گرم بازی نمی‌بینیم و سکوت در محله‌ها جاری است. حتی حالا که مدارس تعطیل شده و زمان فراغت دانش‌آموزان از راه رسیده است. 

البته باز جای شکرش باقی است که هنوز هم در برخی از محله‌های جنوبی شهر تهران که آپارتمان‌نشینی رونق چندانی پیدا نکرده، می‌توان همنشینی بچه‌ها را در کوچه‌ها دید اما اینها هم کنار همنشینی با بازی‌های رایانه‌ای و غیرحرکتی، آرام آرام در معرض انزوا هستند. 

تا جایی که به گفته «بابک کرباسی» کارشناس بازی‌های رایانه‌ای، از میان بیش از 20میلیون کاربر بازی‌ها، 60‌درصد پسران و 40‌درصد دختران هستند یعنی 12میلیون پسر و 8میلیون دختر به‌طور متوسط روزانه حدود 2ساعت از زمان خود را به بازی رایانه‌ای اختصاص می‌دهند. این در حالی است که بنا به گفته کارشناسان این حوزه، 90‌درصد از بازی‌های موجود در بازار را بازی‌های وارداتی و خارجی تشکیل می‌دهند و فرهنگ بیگانه را ترویج می‌دهند. در کنار لزوم ساخت بازی‌های ایرانی با کیفیت خوب، از اهمیت بازگشت به بازی‌های بومی و حرکتی نیز نباید غافل شد. 

اکنون نوبت آن رسیده که مسئولان فرهنگی دست به کار شوند و برای پرکردن اوقات فراغت کودکان با برنامه‌های جذاب، پای بچه‌ها را به کوچه‌ها باز کنند. بی‌شک می‌توان با برنامه‌ریزی درست و اجرای جشنواره‌های بومی و محلی، بازی‌های گذشته را احیا کرد تا تحرک و سلامتی به دنیای کودکان بازگردد.