کاش تهران 24 ساعته شود

عبدالجبار کاکایی‌| شاعر:

منطقه 6 و میدان هفتم‌تیر که من ساکن آن هستم، منطقه‌ای شبه‌تجاری است. در کوچه‌ای ساکنم که نصف کوچه تجاری است و نصف دیگرش مسکونی. آنچه در اینجا می‌بینیم موج جمعیتی است که برای خرید از فروشگاه‌های هفتم‌تیر به این محدوده می‌آیند و متأسفانه شتاب و کم‌حوصلگی و بی‌نظمی در‌ تردد وسایل نقلیه نتیجه این رفت‌و‌آمدهای توقف‌ناپذیر است. فضای آرامی که تصور می‌کردیم در برخی مناطق تهران وجود دارد کمتر در اینجا دیده می‌شود. این منطقه، از قضا منطقه‌ای هنرمندنشین است و چند کارگردان سینما در همین کوچه‌های ما ساکن‌اند. کوچه‌هایی که به میدان هفتم‌تیر منتهی می‌شوند حتی پیاده‌رو  ندارد که عابرپیاده بتواند از آن عبور کند. این هم معضلی است که باعث می‌شود آدم‌ها وسط کوچه‌ها راه بروند. خودروها بوق می‌زنند و آدم‌ها با چهره عبوس برمی‌گردند و به راننده نگاه می‌کنند. در خروجی‌های میدان هفتم‌تیر، جمعیت عابران پیاده اجازه تردد به خودروها نمی‌دهند.

این موضوع به خودی خود می‌تواند موضوعی مجزا برای نوشتن یک یادداشت دیگر باشد.‌گویی نظم و نسقی در ارتباط‌های انسانی وجود ندارد. در کل نگاه مثبتی به ارتباط‌‌های انسانی حتی در پیاده‌روها و خیابان‌های هفتم‌تیر ندارم. برای شادی و آسایش مردم، باید تلقی مدیران شهری‌مان مبنی بر اینکه شهر مجموعه‌ای از سازه‌های ساختمانی و راه‌های ارتباطی و پل‌های مواصلاتی است، تغییر کند. شهر باید جایی باشد برای زندگی و شاد زیستن. می‌شود با توسعه دادن گروه‌های هنری و اجرای موسیقی‌های زنده در پارک‌ها، خیابان‌ها و بلوارها، دست‌کم شادی‌ را به شهر تزریق کرد. می‌توانیم پیاده‌راه‌هایی بسازیم که مردم شب‌ها در آنها قدم بزنند. تهران اگر 24 ساعته شود شاید قدری از این فشار ترافیکی و ازدحام رهایی یابیم. شنیده‌ام که برخی از شهرهای بزرگ دنیا 24 ساعته شده‌اند. مردم اوقات کاری‌شان را تقسیم می‌کنند و ترافیک و رفت‌وآمد آزار‌دهنده نیست.