انکار نکنیم

سیاوش طلایی‌زاده| کارشناس «سرای احسان»:

در گذشته تاریخچه و شیوه برخورد نه‌چندان انسانی با بیماران روان جای تأسف داشت. روزگاری این بیماران در غرب، توسط کشتی به جزایر پرت و دورافتاده برده و رها می‌شدند. نگاه مردم ایران به این بیماری و این بیماران انسانی‌تر بوده است. این بیماران مانند همه ما حقوق انسانی و شهروندی دارند. نباید تنها به اینکه دچار چنین عارضه‌ای هستند آنها را از حقوق طبیعی‌شان محروم کنیم. این بیماران نباید به حاشیه رانده شوند. آنها با بازتوانی می‌توانند زندگی به نسبت معمول اجتماعی را با حمایت نهادهای حامی و همراهی خانواده‌هایشان، تجربه کنند.

بیماران روان، به طور معمول به دلیل شرایط بیماری‌ دچار مشکلات جسمی و روانی می‌شوند. کارکرد طبیعی خود را در زندگی و جامعه از دست می‌دهند. در دوره‌های بازتوانی تلاش می‌کنیم با دارو درمانی، روان‌درمانی، خانواده ‌درمانی و کار درمانی، کارکرد فرد را تا آنجا که ممکن است به او برگردانیم. رعایت 3 اصل و نیاز اساسی بیماران برای بازتوانی بسیار مهم است. طی مراحل درمان تلاش می‌کنیم استقلال نسبی را به بیمار برگردانیم. برمبنای مهارت‌هایی که آموخته شایستگی و آزادی عمل را نیز تجربه می‌کند. به مرور این روند تقویت تکمیل و فرد بازتوان پله به پله به زندگی عادی نزدیک‌تر می‌شود. طبق آخرین آمار مرکز، 452 بیمار روان شامل 110 زن و 342 مرد در این سرا نگهداری می‌شوند.

بیماران «اسکیزوفرنیا» یا «شیزوفرنیا» که شدیدترین بیماری روانی است نیاز به مراقبت بیشتر دارند. 2 عامل به‌عنوان «خاک» مناسب برای رشد بذر بیماری روان است دچار شدن فرد به انواع مختلف این عارضه است. متأسفانه بعضی خانواده‌ها بیماری روانی اعضای خود را یا انکار می‌کنند یا سخت می‌پذیرند. یک بیمار داریم که 10 سال قبل اینجا بستری شده، خانواده‌اش هنوز بیماری او را انکار می‌کند! بیماری روانی دلایل مختلفی دارد اما رعایت نکردن حریم فردی در خانواده‌ و ایجاد جوّ منفی مانند تنش و درگیری، خاک و بستر مناسبی برای بروز بیماری روانی است. اوایل خانواده‌ علائم فرد بیمار را با شکست‌ عاطفی، اعتیاد و... اشتباه می‌گیرند. به مرور زخم به استخوان می‌رسد و بیماری حاد می‌شود. برای مثال فرد در تابستان لباس کاموایی می‌پوشد، 6 ماه حمام نمی‌رود و... اینجاست که خانواده نگران می‌شود و برای درمان اقدام می‌کند. انکار، هیچ کمکی به بیمار و خانواده نمی‌کند.