مادرانه‎های یک زن خمار

محمد ناصر احدی
خبرنگار

دارکوب(بهروز شعیبی)
مادرانه‎های یک زن خمار

خیلی طبیعی است که در بحبوحه بازی‎های جام‎جهانی مخاطب سینما کم می‎شود و خیلی‎ها ترجیح می‎دهند در این روزها پای تلویزیون بنشینند و از هیجان مسابقاتی که تنها هر 4سال یک‌بار برگزار می‎شود لذت ببرند. با این حال، پس از حذف تیم ملی کشورمان و تمام شدن بازی‎های مرحله گروهی، کم‎کم علاقه‎مندان هنر هفتم به فیلم‎های تازه اکران‎شده التفات بیشتری خواهند کرد؛ مخصوصا که از دیروز اکران 3فیلم «خاله قورباغه»، «دارکوب» و «به وقت خماری» آغاز شده است.

پیشنهاد ما: «دارکوب» ساخته بهروز شعیبی. 
پیش از این، شعیبی در مقام کارگردان توانسته بود با فیلم‎های دهلیز و سیانور هم نظر منتقدان را جلب کند و هم مورد توجه تماشاگران قرار بگیرد. این بار نیز او سراغ موضوعی رفته که برای مخاطب ایرانی ناآشنا نیست و می‎توان پیش‎بینی کرد که «دارکوب» در گیشه فیلم موفقی خواهد بود؛ البته مسلماً نه به اندازه فیلم‎های کمدی.

داستان فیلم: «دارکوب» ملودرامی اجتماعی است که داستان مادر معتادی (سارا بهرامی) را بازگو می‎کند که پس از سال‎ها همسر سابقش (امین حیایی) را پیدا می‎کند و متوجه می‎شود، برخلاف آنچه به او گفته شده، فرزندش زنده است. تلاش او برای پس گرفتن دخترش آرامش زندگی شوهر سابق و همسر جدیدش (مهناز افشار) را بر هم می‎زند. معضلات اجتماعی‎ای مثل اعتیاد، سوء‎استفاده از زنان بی‎سرپرست و خریدوفروش نوزاد موضوعاتی است که در فیلم مطرح می‎شود و به قصه اصلی رنگ و لعاب می‎دهد.

چرا باید این فیلم را دید: همانطور که از خلاصه‎ داستان معلوم است نه با داستان شوکه‎کننده‎ای مواجه‎ایم و نه با پایانی غافلگیر‎کننده، اما چیزی که مخاطب را به تماشای این فیلم ترغیب می‎کند بازی‎های قابل‎قبول بازیگران نقش‎های اصلی است. مطمئناً سارا بهرامی نسبت به مهناز افشار چهره‎ای کمتر شناخته‎شده است، اما با همان نخستین نقش سینمایی‎اش در فیلم «ایتالیا ایتالیا» نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن در سی‎وپنجمین جشنواره فیلم فجر شد. بازی خوب او در «دارکوب» نشان داد که او آمده تا بماند و قصد ندارد مثل خیلی‎ها که آمدند و در یکی دو فیلم درخشیدند و ستاره اقبالشان به سرعت رو به خاموشی رفت، به این زودی‌ها فراموش شود. با اینکه درباره جوایز سی‎وششمین جشنواره فیلم فجر حرف‎وحدیث زیاد بود، اما اغلب منتقدان و مردم درباره اینکه سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن باید به بهرامی برسد شک نداشتند و سرانجام هم‌چنین شد. امین حیایی و مهناز افشار هم به خوبی توانسته‌اند از پس نقش‌هایشان برآیند و از کلیشه 2جوانِ خوش‌پوشِ بی‌درد فاصله بگیرند. جمشید هاشم‎پور هم که نقش زیادی در فیلم ندارد، سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را برای این فیلم به خانه بُرد که البته راجع به این یکی حرف‎وحدیث زیاد بود.

چرا نباید این فیلم را دید: مثل بسیاری از ملودرام‌های ایرانی، شخصیت‎های فیلم کارها را از سخت‎ترین راه ممکن انجام می‎دهند و زمانی به عقل و منطق رجوع می‎کنند که فیلم به انتها رسیده و تا روشن شدن چراغ‎ها و خروج تماشاگران از سالن سینما تنها چند دقیقه باقی است.
برگ برنده: بی‎شک بازی سارا بهرامی در نقش یک مادر معتاد تا مدت‎ها در خاطرتان باقی می‎ماند. درضمن، صحنه‎هایی از فیلم که در محل‎ تجمع معتادان می‎گذرد و گوشه‎هایی از زندگی این قشر ازیادرفته را به تصویر می‎کشد، آن‎قدر اثرگذار هست که حتی بعد از بیرون آمدن از سالن هم به آن فکر کنید.