لرزانک

لرزانک، پس غذا یا همان دسر خودمان است که معمولاً عصرهای تابستان خورده می‌شد. لرزانک خنک و نرم بود و در لطافتش این ضرب‌المثل عنوان می‌شد که وقتی به کسی می‌گفتند: «لرزانک بخور ته دلت را نگه بدارد.» جواب می‌داد: «اگر لرزانک می‌توانست نگه‌دار باشد خودش را نگه می‌داشت.» برای درست کردن لرزانک نشاسته را در آب سرد حل می‌کردند و می‌جوشاندند. یک ربع بعد شکر و هل و گلاب و زعفران را می‌ریختند تا چند جوش بزند. بعد در ظرف می‌کشیدند. خنک که شد روی آن پسته کوبیده شده می‌پاشیدند و روی یخ می‌گذاشتند.

نکته اینجا بود که قبل از ریختن گلاب و شکر باید حساب سفتی و شلی آن را داشتند که شل‌تر از فرنی نباشد. شکر هم باید به اندازه‌ای باشد که زیاد شیرین نشود و هل و گلاب هم در حدی که معطر شود. زعفران را هم می‌شود روی لرزانک برای تزیین استفاده کرد. نشاسته‌ای که برای درست کردن لرزانک استفاده می‌شد به اصطلاح باید ترشی‌اش گرفته می‌شد. برای گرفتن ترشی نشاسته آن را نرم می‌کردند و روی آن آب ولرم می‌ریختند. هم می‌زدند و می‌گذاشتند ته‌نشین شود. آب را خالی می‌کردند و دوباره آب می‌ریختند. این کار را 3مرتبه تکرار می‌کردند. علامت نشاسته خوب هم سفیدی و پاکیزگی آن است.