آخرین قدم برای اولین صعود

این اولین‌بار نیست که تیم ملی پیش از آخرین دیدار مرحله گروهی جام جهانی، برای صعود به مرحله حذفی شانس دارد. با این وجود میزان امیدواری به صعود این تیم در بین مردم، بیشتر از همیشه است. ایران بر خلاف همیشه این‌بار جام‌جهانی را با پیروزی آغاز کرد و اولین قدم را با موفقیت برداشت . تیم ملی در مسابقه دوم نیز فوق‌العاده ظاهر شد و شاید اگر فقط کمی خوش‌شانس‌تر بود، می‌توانست از مسابقه بزرگ و سخت با اسپانیا امتیاز بگیرد. اگر ایران به‌جای این گروه دشوار در یک گروه ساده‌تر قرار گرفته بود  یا اگر در همین گروه معادلات سایر بازی‌ها به سود تیم ملی رقم می‌خورد، شاید یک تساوی در دیدار آخر نیز برای رفتن به مرحله بعد کافی به نظر می‌رسید اما حالا تنها یک راه برای حضور در یک هشتم نهایی جام‌جهانی وجود دارد و آن، شکست دادن پرتغال است. بدون تردید قبل از شروع جام، هیچ‌کس تصور نمی‌کرد ایران قدرت کنار زدن قهرمان یورو 2016 را داشته باشد اما بعد از دو بازی اول، حالا پرتغالی‌ها نیز به خوبی می‌دانند که تیم کی‌روش، ابدا حریف ساده‌ای برایشان نخواهد بود. 
مرحله گروهی جام‌جهانی 1978، با یک شکست سنگین برای تیم ملی به پایان رسید. ایران که از دو بازی قبلی‌اش تنها یک امتیاز به‌دست آورده بود، برای صعود باید یک پیروزی پرگل در برابر پرو به دست می‌آورد اما در همان دقیقه 2، اولین گل را از حریف دریافت کرد. هت‌تریک تئو کوبیاس در نهایت موجب شد پرویی‌ها این مسابقه را با پیروزی 4 بر یک به پایان ببرند و سند اولین حذف تاریخ ایران از جام‌های‌جهانی را امضا کنند. در سال 1998 نیز شکست در آخرین مسابقه مرحله گروهی، رویای صعود را از تیم رویایی ایران گرفت. تیمی که آمریکا را برده بود، باید آلمان را شکست می‌داد تا به مرحله حذفی می‌رسید اما آلمان سالخورده به کمک تجربه بازیکنانش، دو بار دروازه تیم ملی را باز کرد. یورگن کلینزمن و هم‌تیمی‌ها به مرحله بعد رفتند و بازیکنان ایران چمدان‌ها را برای بازگشت به کشور بستند. در جام‌جهانی 2006، تیم ملی قبل از دیدار پایانی حذف شده بود و مسابقه با آنگولا، یک بازی کاملا تشریفاتی به شمار می‌رفت. چیزی نمانده بود ایران در همین مسابقه نیز شکست بخورد اما در نهایت با گل سهراب بختیاری‌زاده، تیم برانکو از شکست گریخت و اولین و آخرین امتیازش در این جام را به‌دست آورد. در جام‎جهانی 2014 نیز، خبری از صعود تیم ملی به یک هشتم نهایی نشد. این‌بار تیم کی‌روش برای عبور از گروه، باید بوسنی را از پیش‌رو برمی‌داشت و 4 امتیازی می‌شد. حذف بوسنی قبل از این بازی، قطعی شده بود اما با این وجود ژکو، پیانیچ و هم‌تیمی‌ها، با تمام قدرت جنگیدند و ایران را با نتیجه سه بر یک شکست دادند تا باز هم جام‌جهانی، با شکست تیم ملی در مسابقه آخر گروه تمام شود. 
سه شکست و یک تساوی در 4 مسابقه، نشان می‌دهد تیم ملی ایران همیشه با آخرین مسابقه مرحله گروهی مشکل داشته است. تیم ملی در این 4 بازی 10 گل دریافت کرده و تنها با 3گل توانسته دورازه رقبا را باز کند. اصلی‌ترین دلیل برای این اتفاق را باید در ضعف بدنی بازیکنان جستجو کرد. معمولا جام برای بازیکنان تیم ملی در همان دو مسابقه اول به پایان رسیده و آن‌ها دیگر قدرت  و انرژی لازم را برای بازی سوم نداشته‌اند. چهار سال پیش نیز دقیقا به همین دلیل بود که ایران شانس صعود از گروه را از دست داد. مقایسه عملکرد تیم کی‌روش در دو بازی با آرژانتین و بوسنی، به وضوح نشان می‌دهد در ساق‌های بازیکنان تیم ملی دیگر رمقی برای بازی آخر باقی نمانده بود. خود کارلوس کی‌روش نیز مدتی بعد از جام دست روی این نکته گذاشت که شاگردانش برای 270 دقیقه جنگیدن به لحاظ بدنی آماده نبودند. اگر این موضوع دوباره تکرار شود، تیم فرناندو سانتوس می‌تواند به سادگی از تیم ملی ایران 3 امتیاز بگیرد. ستاره‌های ایران در دو مسابقه قبلی، بی‌نهایت دونده و جنگنده بوده‌اند اما آیا تنها چند روز بعد از بازی پرفشار با اسپانیا، آمادگی مقابله با پرتغال در ساق‌های این مهره‌ها وجود دارد؟ سرمربی پرتغالی برای کنار زدن این مشکل، باید به بازگشت اشکان دژاگه و آمادگی نیمکت‌نشین‌هایی مثل میلاد محمدی، سامان قدوس و گوچی امیدوار باشد. حتی سعید عزت‌اللهی نیز به عنوان یکی از مهره‌های کلیدی تیم، 90 دقیقه کمتر از سایر بازیکنان به میدان رفته و انتظار می‌رود در مقابل پرتغال، خستگی مهره‌های کناری‌اش را نیز جبران کند.