پرواز «عقاب آسیا» از زمین‌های خاکی شریعتی
خاطره بازی با دروازه‌بان تیم‌ملی فوتسال بانوان در محله کودکی‌اش
زهرا بلندی| خبرنگار:
منطقه19
ورود «فرزانه توسلی» به دنیای فوتبال، مانند خیلی از فوتبالیست‌های مطرح کشور با بازی در زمین‌های خاکی جنوب تهران آغاز شد. دختری که 9 سال بیشتر نداشت و دنیای کودکی‌اش به جای بازی با عروسک‌ها، با توپ و دروازه گذشت. آن روزها رؤیایش موفقیت در رشته فوتبال بود و الگوی ورزشی‌اش «احمدرضا عابدزاده». حالا 15 سال از عضویت این بانوی 31ساله در تیم‌ملی فوتسال بانوان می‌گذرد و در دنیای ورزش بانوان لقب عقاب آسیا را به دوش می‌کشد. افتخارات اخیر تیم‌ملی فوتسال بانوان در جام ملت‌های آسیای 2018 در تایلند و درخشش این بانوی دروازه‌بان بهانه‌ای شد تا ساعاتی را در حوالی محل سکونتش با او همراه شویم.
این روزها چقدر لذتبخش است همگام شدن با «فرزانه توسلی» در محله‌ای که اهالی با دیدنش با افتخار چشم به قدم‌هایش می‌سپارند. هنوز ساکن محله شریعتی است، اما از جلو در منزلشان، ما را تا کوچه چکاوک، یکی از کوچه‌های نسبتاً بزرگ خیابان شهید زلفی می‌برد، جایی که تمام خاطرات کودکی‌اش را با آن سهیم است و آغاز فوتبالش از آنجا بوده. با ورودمان به کوچه، نگاه توسلی به آپارتمان‌های نوساز و بلند گره خورده و می‌گوید: «خانه‌های این کوچه کلنگی، زمینش خاکی بود و هیچ خودرویی در اینجا تردد نداشت. اینجا زمین فوتبال روزهای کودکی من و بچه‌های محل بود.» وی با اشاره به اینکه همراه برادر و پسرعموها و بچه‌های همسایه در کوچه فوتبال بازی می‌کرد، می‌گوید: «از همان ابتدا علاقه خاصی به این ورزش داشتم و همراه برادرم حسین، در هر مسابقه‌ای که بین بچه‌های کوچه برگزار می‌شد، شرکت می‌کردم.»
آن روزها در این منطقه کلاس فوتبال برای بانوان برگزار نمی‌شد و توسلی فعالیت حرفه‌ای خود را ابتدا با شرکت در کلاس‌های هندبال مجموعه‌های ورزشی منطقه و مسابقات مدرسه‌ای آغاز کرد. سال 1379 با ثبت‌نام در مجموعه ورزشی مرغوبکار به‌صورت حرفه‌ای وارد رشته فوتسال و موفقیت‌هایش یکی پس از دیگری نمایان شد. توسلی با اشاره به اینکه تاکنون در تیم‌های استقلال جنوب دزفول، راه‌آهن تهران، تجارتخانه بندرعباس، ملی حفاری اهواز و دانشگاه آزاد تهران بازی کرده و اکنون عضو تیم پالایش نفت آبادان است، می‌گوید: «از همان ابتدای کار، من را به‌عنوان گلر و دروازه‌بان انتخاب کردند و سال 1382 با همین جایگاه عضو تیم‌ملی فوتسال بانوان شدم.»
حریف قدر بچه‌های محل
خونگرم و مهربان است و با اهل محل با خوشرویی سلام و احوالپرسی می‌کند. ابتدای کوچه ایستاده‌ایم که بانوی جوانی همراه فرزند کوچکش به طرف توسلی می‌آید و قصد دارد با او عکس سلفی بگیرد. بانو ورزشکار مشتاقانه پیشنهادش را قبول می‌کند و با یادآوری روزهای قدیم در محله و خاطرات خوش آن روزها، مسیر کوتاهی را با او همراهی می‌کند. به اواسط کوچه رسیده‌ایم «هادی محمدی» که یکی از همسایه‌های قدیمی توسلی است و خوب او را می‌شناسد به طرفمان می‌آید. بعد از خوش‌وبش و تبریک به افتخار محله‌اش می‌گوید: «خانم توسلی همسایه روبه‌رویی ما بود. دوران کودکی‌اش عضو ثابت تیم فوتبال بچه‌های کوچه بود و همراه برادرش در تیم‌های محلی بازی می‌کرد.» او ادامه می‌دهد: «بعدها متوجه شدم که به‌صورت حرفه‌ای این رشته را دنبال می‌کند و عضو تیم‌ملی شده. این بانو با موفقیت‌هایش برای محله افتخارآفرینی کرده و ما همیشه به او افتخار می‌کنیم.»
هنوز به انتهای کوچه نزدیک نشده‌ایم که متوجه حضور جوان دیگری می‌شویم. «متین کریمی» سرباز نظام وظیفه و ساکن شهرستان کرج، اکنون در حال گذران خدمت سربازی‌اش در محله شریعتی است. او با اشاره به اینکه خودش در تیم فوتبال ارتش نیروی زمینی بازی می‌کند، می‌گوید: «خانم توسلی بانوی پرتلاشی است و مایه افتخار کشور. با آگاهی از حضور او در تیم‌ملی و موفقیت اخیرشان خیلی خوشحال شدم و برای او و تمام اعضای تیم‌ملی آرزوی موفقیت دارم.»
راه‌اندازی مدرسه فوتبال آرزوی خانم ورزشکار
با وجودی‌که فوتبال بانوان در سال‌های گذشته، زیاد مرسوم نبود توسلی با دلخوشی از حمایت‌های اهل محل یاد می‌کند و می‌گوید: «برای همسایه‌ها و اهالی محله عجیب نبود که من به‌عنوان یک دختر فوتبال بازی می‌کنم. طی این سال‌ها هیچ مانعی برای فعالیتم ندیدم و انگار همه از خانواده خودم گرفته تا اهالی به توانایی‌ام در این رشته اعتماد داشتند و مشوقم بودند.» سال‌هاست که در مجموعه‌های ورزشی این منطقه تمرین نمی‌کند و اطلاعات دقیقی از وضعیت کلاس‌های فوتسال ندارد، اما با اشاره به حضور اخیرش در یکی از سالن‌های بدنسازی محله می‌گوید: «جست‌وجوی زیادی کردم تا یک سالن خوب برای تمرین پیدا کنم. گویا هنوز شرایط ورزشی برای بانوان محله آن‌طور که باید رضایتبخش نیست.»
او درباره شرایط کلاس‌های فوتبال منطقه در گذشته می‌گوید: «امکانات محله ما برای ورزشی مثل فوتبال یا فوتسال بانوان خیلی محدود بود و متأسفانه از مربیان برجسته در مجموعه‌های منطقه استفاده نمی‌شد.» وقتی نظرش را درباره مربیگری در این منطقه برای بانوان محله‌اش می‌پرسیم، می‌گوید: «چند سال پیش به آموزش و پرورش منطقه رفتم و خودم را به‌عنوان یک فوتبالیست معرفی کردم تا بتوانم در مدارس یا مجموعه‌های ورزشی مربیگری کنم، اما متأسفانه از پیشنهادم استقبالی نشد.» وی با اشاره به اینکه دوست دارد یک مدرسه فوتبال مختص بانوان در منطقه راه‌اندازی کند، می‌گوید: «در صورت حمایت شهرداری، یک مدرسه فوتبال در منطقه راه‌اندازی می‌کنم تا بتوانم در کنار فعالیت متمرکز، خدمتی هم به اهل محله قدیمی خودم کرده باشم. زمین چمن و فضای مناسبی که در مجموعه شهربانو بوستان ولایت وجود دارد، می‌تواند گزینه خوبی برای آغاز این کار باشد.»
