تجربیات تلخ من احسان را به اوج برگرداند
لیلی خرسند |
احسان حدادی یک پرتاب خوب دیگر داشته، یک روز بعد از این که در اسلو و در مرحله پنجم دایموند لیگ دوم شد، به لهستان رفت و با این که فرصتی برای استراحت نداشت ولی باز هم موفق بود. بهترین پرتاب او در لهستان 66متر و 68 بود، پرتابی که احسان را دوباره در رده دوم قرار داد. حدادی بعد از پرتاب در اسلو، در صفحه اینستاگرامش از حسین توکلی تشکر کرده بود. توکلی از یک سال قبل به‌عنوان مشاور و مربی بدنساز حدادی معرفی شد. توکلی که قهرمانی المپیک در رشته وزنه‌برداری را دارد، می‌گوید با تجربیات تلخی که از روزهای بد ورزشی‌اش داشته توانسته به احسان کمک کند. او حتی امیدوار است احسان حدادی در بازی‌های2020 دومین مدال المپیک را برای دوومیدانی و پرتاب دیسک به‌دست بیاورد.
چطور شد که شما و احسان کنار هم قرار گرفتید؟
قبل از این جواب این سوال را بدهم، دوست دارم به احسان تبریک بگویم. او در المپیک لندن تاریخ‌ساز شد و کاری کرد که همیشه در ذهن بماند و حالا هم دارد روز به روز بهتر می‌شود. وقتی کسی می‌خواهد با کسی صحبت کند و کمکی بدهد، باید به تجربیات شخصی‌اش رجوع کند و چیزهایی را که یاد گرفته است، به زبان بیاورد. دوستی من و احسان به قبل از المپیک لندن برمی‌گردد، به آن سالی که احسان مدال برنز جهانی را گرفته بود. ارتباطاتی که از قبل داشتیم، زمینه‌ساز شد تا زمانی که احسان به مشکل خورد با من تماس بگیرد. روزی که من احسان را دیدم، مسیرش را گم کرده بود، دچار ورزش‌زدگی شده بود، با بی‌محلی‌هایی که به او کرده بودند، با وعده‌هایی که داده بودند و عملی نشده بود، دلسردش کرده بودند. شرایط احسان مثال قوز باقوز شده بود. همه مشکلات با هم برایش پیش آمده بودند.
در آن شرایط به خداحافظی هم فکر کرده بود؟
دقیقا همین کار را کرده بود. بعد از مسابقات آسیایی هند تصیم گرفته بود به کل ورزش را کنار بگذارد. من خیلی متاسف شدم که چرا باید نایب قهرمان المپیک که به پختگی رسیده و در بهترین شرایط سنی‌اش است، به خداحافظی فکر کند. ما در ورزش حرفه‌ای یک چیز بزرگ کم داریم که فقط به احسان محدود نمی‌شود. قهرمانان ما یک آدم با تجربه و پخته می‌خواهند که روان‌شناسی هم بداند. خیلی از ورزشکاران ما مدیری کنارشان می‌خواهند که راهنمایی‌شان کند و مسیر درست را به‌شان نشان بدهد.
شما این کار را چطور یاد گرفته بودید؟
من در ورزش خودم این کمبودها را حس و تجربه کرده بودم. من و احسان هر دو متولد دی هستیم، خصوصیات اخلاقی و روحی‌مان خیلی بهم نزدیک است، مثل هم رک‌گوییم، با هم راحت کنار می‌آییم. شب اول که احسان با من تماس گرفت، چهار‌پنج ساعت با هم صحبت کردیم. من روزهای اول فقط اجازه می‌دادم او حرف بزند و من گوش بدهم ولی کم‌کم من هم صحبت کردم. دقیقا دست روی نقاط ضعف احسان گذاشتم. چیزهایی را که در ذهنش مرور می‌کرد، بیرون ریخت. من تجربیات خیلی تلخی داشتم ولی الان خیلی خوشحالم که آن تلخی‌ها باعث شادی یک ورزشکار دیگر شده و این بزرگترین افتخار برای من است.
هر روز چقدر برای احسان وقت می‌گذارید؟
در روز سه‌چهار ساعت با هم در تماس هستیم. متاسفانه ویزای شینگن و ویزای آمریکای من جور نشد که همراهش بروم ولی اگر کمیته ملی المپیک و فدراسیون دوومیدانی کمک کند، برای مسابقات آینده که احسان فشار زیادی را تحمل می‌کند، حتما باید کنارش باشم. الان هم از طریق فضای مجازی با هم صحبت می‌کنیم. صبح موقعی که دارد صبحانه می‌خورد، حرف می‌زنم. شب‌ها هم با هم صحبت می‌کنیم. در طول روز هم اگر کاری داشته باشد حتما ارتباط می‌گیریم.
تاثیر این صحبت‌ها را هم می‌بینید؟
بله. همین مسابقات را در نظر بگیرید، احسان در اسلوو پرتاب کرد، با یک پرواز به لهستان رفت و دوباره پرتاب کرد. به فاصله یک روز در هر دو مسابقه نفر دوم بود. احسان در شرایط سنگین حرفه‌ای این موفقیت‌ها را به‌دست آورده.
صحبت‌های شما بیشتر برای روحیه دادن است یا مشورت‌های دیگر هم از شما می‌گیرد، برای تغییر مربی نظر شما را گرفت؟
در بدنسازی و بحث روانی، کار ما جدیت بیشتری دارد ولی در مسایل حرفه‌ای که مربوط به رشته خودش است، اگر سوالی داشته باشد، سعی می‌کنم کنارش باشم. تقریبا در همه زمینه‌ها بهش کمک می‌کنم. مثل ربات تک بعدی نیستم. حتی در مسایل شخصی‌اش هم از من کمک می‌گیرد.
در المپیک ریودوژانیرو بیشترین آسیب را همین مسایل شخصی به او زد.
برای خیلی از قهرمانان شرایط بد پیش می‌آید ولی یک تصمیم درست می‌تواند مسیرشان را تغییر بدهد. خیلی از مسایلی که احسان قبل از ریو داشت، در رسانه‌ها هم بازتاب نداشت. مشکل اصلی احسان مصدومیت‌هایش بود. بعد ریو همه او را متهم کردند که چرا بهانه مصدومیت را می‌آورد ولی پرونده پزشکی او هست، 3جراحی سنگین انجام داده. قبل از المپیک ریو می‌خواست جراحی کند، گفتتند المپیک را برو بعد. انگار مشکل احسان سفر بود. برای بعضی‌ها فقط حضور در المپیک مهم است، اما برای احسان این موضوع اهمیتی نداشت. قبل از ریو احسان به توصیه بعضی از دوستان وزن زیادی کم کرده بود، همه عضلاتش تحلیل رفته بود. اگر مینیسک و خار پاشنه‌اش را به موقع جراحی می‌کرد، حتی در ریو هم می‌توانست موفق باشد. یک تصمیم درست می‌توانست مسیر احسان را تغییر بدهد.
این شرایط خوبش می‌تواند تا المپیک 2020 ادامه داشته باشد؟
من از احسان تعریف نمی‌کنم، شرایطش را می‌گویم. شرایط او عالی است. همیشه سعی کرده‌ام اعتبارم سر جایش باشد و حالا با همان اعتباری که دارم می‌گویم احسان در المپیک 2020 مدال می‌گیرد و حتی من به قهرمانی‌اش خوش‌بینم.
در شروع کارتان با احسان خیلی‌ها از شما انتقاد کردند و این که چرا یک وزنه‌بردار باید کنار یک دوومیدانی‌کار باشد. خیلی‌ها به آینده این همکاری امیدوار نبودند.
تمرینات بدنسازی پرتاب دیسک، حرکات یک ضرب، دو ضرب و اسکات نه مشابه که عین تمرینات بدنسازی است. مساله دوم در این همکاری، کمک به احسان در زمینه وزنه‌برداری بود و از همه مهمتر ارتباطات روحی بود که ما با هم داشتیم. انتقاد کردن خیلی خوب است، ولی کسی که انتقاد می‌کند باید راهکار بدهد. نتایج امروز روی تصمیمی که من و احسان گرفتیم، صحه نگذاشته؟ آنهایی که انتقاد می‌کردند، الان باید حرفشان را پس بگیرند ولی نه تنها این کار را نمی‌کنند که سوژه‌های دیگری برای انتقاد کردن دارند و می‌گویند احسان پول فدراسیون را هدر می‌دهد، مسافرت زیاد می‌رود. فدراسیون هست و مسئول مالی هم دارد. برای بقیه نفرات هم اردو می‌گذارند و هزینه می‌کنند. برای احسان هزینه می‌شود تا طلای چهارم بازی‌های آسیایی را بگیرد، این یک رکورد است، چرا نتایج را نمی‌بینند. کسانی که انتقاد می‌کنند، یک بار در خانه احسان را می‌زدند و به او می‌گفتند راهی که داری میری اشتباه است، از این راه برو.
وزنه‌برداری من را نمی‌خواهد
حسین توکلی در شروع این گفت‌وگو شرط گذاشت که درباره وزنه‌برداری صحبت نکند اما در مقابل این سوال که دوست نداشتید در رشته تخصصی خودتان کار کنید، نتوانست مقاومت کند و سر صحبت را باز کرد: «من که داشتم کار می‌کردم، نخواستند. در مسابقات آسیایی تیم دوم را بردم، در مسابقات جهانی هم فقط یک نفر را از تیم اصلی داشتم، با تیمی که از قبل بسته شده بود، به آمریکا رفتم و بدترین نتیجه را هم گرفتیم، من مسئولیت شکست را به عهده گرفتم ولی 3ماه قبل از المپیک گفتند چون در آمریکا نتیجه نگرفتی باید بروی. من می‌توانستم برای المپیک جبران کنم، من و تیمم توانمندی این کار را داشتیم اما گفتند خداحافظ. یک طرفه به قاضی رفتند. در وزنه‌برداری هیچ مربی نمی‌تواند زیر دو سال نتیجه بگیرد. وزنه‌برداری را خانه خودم می‌دانستم ولی دیگر آنجا خانه من نیست. آنجا غیر از مربیگری و کار حرفه‌ای و اصولی باید چیزهایی دیگری هم بلد باشی که من بلد نیستم. من دوست دارم با وزنه‌برداری کار کنم ولی وقتی نمی‌خواهند و نمی‌گذارند نمی‌توانم که
آویزانشان بشوم.»