خدا این تیر و ترقه‌ها را از ما نگیرد

اوج هنر فدراسیون فوتبال برای به یادماندنی کردن بازی بدرقه تیم‌ملی به‌سمت جام‌جهانی، برپایی مراسم آتش‌بازی در ورزشگاه آزادی پس از پایان مسابقه با ازبکستان بود. خدا را صد هزار مرتبه شکر که تحریم روی این تیر و ترقه‌ها اثری ندارد و بساط آتش‌بازی همیشه در فوتبال ما به راه است، وگرنه معلوم نیست مدیران ما اگر همین یک کار را هم بلد نبودند، چطور می‌توانستند مراسم‌های مختلف را جشن بگیرند. پرسپولیس و استقلال قهرمان می‌شوند آتش‌بازی راه می‌اندازیم، تیم‌ملی به جام‌جهانی می‌رود باز آتش‌بازی راه می‌اندازیم، می‌خواهیم بچه‌ها را به‌سمت روسیه بدرقه کنیم، دوباره آتش‌بازی می‌کنیم... آیا دوستان واقعا هیچ ایده جذاب دیگری برای نکوداشت اتفاقات مطلوب و خوشایند ندارند؟
در طول همین چند هفته گذشته چند بازیکن و مربی بزرگ با باشگاه‌های‌شان وداع کردند. ونگر از آرسنال رفت و اینیستا و بوفون از بارسلونا و یوونتوس رفتند؛ آقایان بروند و ببینند در روز وداع اینها، چه مراسم ساده و در عین حال به‌یادماندنی و باشکوهی برگزار شد. آیا هیچ‌کس در بزرگداشت آنها ترقه سمت آسمان ول کرد؟ روزی که گواردیولا از سرمربیگری بارسلونا کنار رفت، مدیران باشگاه در پایان آخرین بازی خانگی فصل برای او مراسمی گرفتند که شاید به پول ما یک میلیون تومان هم هزینه‌اش نبود، اما یک دنیا شکوه داشت و تا ابد در ذهن پپ و هوادارانش باقی خواهد ماند. آن روز یک فیلم کوتاه از لحظات مهیج حضور گواردیولا روی نیمکت بارسلونا تهیه شد که آن را با یک نوای دلنشین روی اسکوربرد ورزشگاه پخش کردند. در این فیلم همه غم‌ها و شادی‌ها گنجانده شده بود و البته فرایند سفید شدن موی مربی اسپانیایی هم در آن کاملا مشهود بود. فیلم تهیه شده، تمام ورزشگاه را متاثر و احساساتی کرد، سپس گواردیولا با چشمانی اشکبار چند جمله برای حضار حرف زد و نهایتا از بین تونل افتخاری که بازیکنان ترتیب داده بودند از زمین خارج شد. ما اگر بودیم اما، آن روز آن‌قدر تیر و ترقه هوا می‌کردیم که چشم چشم را نبیند!
برای بازی بدرقه تیم‌ملی به‌سمت جام‌جهانی می‌شد هزار تا کار کرد. فقط یک پیشنهاد می‌توانست این باشد که خداداد عزیزی، محمد نصرتی و رضا قوچان‌نژاد با لباسی شبیه همان پیراهن‌هایی که گل‌های دراماتیک صعود به جام‌جهانی را زدند در زمین آزادی حاضر شوند. یک پیشنهاد دیگر می‌توانست تهیه فیلمی از چگونگی صعود ایران به جام‌جهانی و یادآوری لحظات پراسترس این پروژه باشد. قشنگ صدتا کار دیگر هم می‌شد انجام داد، اما اول و آخر همه ایده‌های خلاقانه ما، همان آتش‌بازی است. فکرش را بکنید آسمان را دود گرفته، بعد کی‌روش وسط زمین دارد با تیم داوری دعوا می‌کند! البته باز خدا پدرشان را بیامرزد که این دفعه در تاریکی شب بساط آتش‌بازی راه انداختند، وگرنه 5سال پیش در خنده‌دارترین استقبال تاریخ، تیم‌ملی را پس از صعود به جام‌جهانی2014 و بازگشت از اولسان کره‌جنوبی به ورزشگاه آزادی آوردند و وسط ظهر ترقه‌بازی کردند. بنده‌خدا کی‌روش از شدت تعجب کف کرده بود. این همان مراسمی است که لابه‌لایش بخشی از استیج هم آتش گرفت و چیزی نمانده بود یکی، دو ملی‌پوش زنده زنده بسوزند!