تولید به جای واردات، هپکو را نجات می‌دهد

وحید استرون| روزنامه‌نگار:

این روزها با شرایط اقتصادی که بر کشور حاکم است، کافی است فقط یک یا 2 ماه پرداخت دستمزد به تعویق بیفتد تا با همه وجود احساس کنید دنیا جای چندان زیبایی نیست. خدا آن روز را برای هیچ کارگری نیاورد، ولی آن زمان است که زندگی با اجاره عقب افتاده، نیاز همیشگی فرزندان به لباس و نانی که در سفره باید باشد و نیست، تیره و تار می‌شود. کارگرانی را به یاد آورید که تا چند سال پیش در یکی از کارخانه‌های بزرگ کشور مشغول به کار بودند و حالا با مشکلات بیکاری دست و پنجه نرم می‌کنند و هر روز صدای اعتراضشان به آسمان بلند می‌شود.

همه می‌گویند استان مرکزی قطب چهارم صنعت کشور است، واقعیت اینکه استان با ظرفیت‌هایی چون شهر صنعتی کاوه که نه فقط در ایران، بلکه در خاورمیانه نظیر ندارد، می‌تواند رتبه اول کشوری را داشته باشد. در حالی که این روزها در حق یکی از قطب‌های اصلی صنعت کشور جفا می‌شود که هر روز شاهد اعتراض کارگران کارخانه‌های نیمه تعطیل باشد. چند وقت پیش کارگران این شرکت جلوی چشمان وزیر راه و شهرسازی روی ریل راه آهن چند روزی را به صبح رساندند. آنان که در چند سال گذشته دائم دست به اعتراض زده‌اند از مسئولان خواستند تکلیف کار و حقوقشان مشخص شود و با پا در میانی مسئولان استانداری بعد از 3 روز نشستن روی ریل‌های قطار به خانه‌هایشان بازگشتند. کارگران معترض هپکو تا روز دوشنبه 31 تیر فرصت دادند  به مشکلاتشان رسیدگی شود. آنان خواستار بازنگری در شیوۀ اداره و پرداخت حقوق و معوقات خود هستند و از مسئولان خواسته‌اند برای ساماندهی وضع شرکت صنعتی هپکو چاره‌اندیشی کنند. به گفته شماری از کارگران هپکو از ظرفیت اسمی این شرکت بزرگ راهسازی استفادۀ درستی نمی‌شود و موجب شده در پرداخت‌ کارگری مشکل وجود داشته باشد. 

تا حال از خود پرسیده‌ایم این کارخانۀ عظیم، چگونه به این حال و روز افتاد؟ کارخانه‌ای که روزی از تولیدکنندگان بزرگ بیل و غلتک صنعتی در آسیا بود، چرا به این حال و روز افتاده است؟ چه برنامه‌ای می‌تواند یکی از تولیدکنندگان بزرگ و صادرکنندگان برتر کشور را به این حال و روز بیندازد؟ چرا چرخهای کارخانه‌ای که روزگاری امید صادرات کشور بود، فقط باید برای فرار از ورشکستگی بچرخد؟ چرا باید سرنوشت کارگران کارخانه به خاطر بیکاری و بی‌پولی به افسردگی و مشکلات روحی ختم شود؟ مسئولان، تحریم‌ها و نداشتن صرفه اقتصادی در تولید محصول و البته اجرای نادرست خصوصی‌سازی را دلیل این امر می‌دانند، نکتۀ مهم اینکه، همان محصولاتی را که هپکو تولید می‌کرد، وارد می‌کنند. از اینها که بگذریم از کارگران کارخانه و جیب خالیشان نمی‌توان گذشت که روزی با افتخار صبح‌ها برای کار روزانه به یکی از شرکت‌های عظیم تولیدی کشور می‌رفتند و در خیالشان روزهای بازنشستگی آرامی را در کنار نوه‌هایشان تصور می‌کردند، حالا برای تعیین تکلیف وضع شغلی و پیامک واریز مبلغی از حقوق معوقشان شب را روی ریل‌های راه آهن به صبح می‌رسانند.

شاید این روزها برای پایان قصه پر غصه هپکو فقط به یک برنامه‌ریزی از سوی مسئولان کشوری نیاز داریم. شاید با بستن راه واردات محصولاتی که هپکو تولید می‌کند، دوباره این کارخانه احیا شود و نام هپکو دوباره مایه فخر استان در آسیا شود. بدون تردید در سال حمایت از کالای ایرانی باید امیدی به بازگشت کارگرانی داشت که اگر دوباره درهای کارخانه به رویشان باز شود با چند برابر نیرو برای موفقیت آن تلاش می‌کنند و این کارخانه را از ورشکستگی نجات می‌دهند و از کابوس‌های این روزهایشان نجات پیدا می‌کنند.