در رویای مدال المپیک
نیلوفر حامدی| تیم‌ملی وزنه‌برداری زنان ایران در حالی نخستین اعزام بین‌المللی‌اش را در تاریخ این رشته برای ایران تجربه می‌کند که یک غایب بزرگ دارد. نرگس امرالله کسی که مسئولیت مربیگری تیم‌ملی وزنه‌برداری دختران نوجوان ایرانی را به عهده داشت با سیاست فدراسیون مبنی بر کم تعداد بودن تیم اعزامی به نخستین مسابقه به رقابت‌های قهرمانی آسیا اعزام نشد اما این روزها به‌طور مستمر با ورزشکارانش در ارتباط است. با او درباره این تیم که در یاد و خاطره تاریخ خواهد ماند و رویای المپیک گفت‌و‌گو کردیم.
از شروع کار و سوق پیدا کردنتان به‌سمت وزنه‌برداری بگویید؟
مرداد سال گذشته بود که شنیدم وزنه‌برداری زنان کارش را آغاز کرده و در این حوزه به‌طور رسمی می‌خواهد تشکیل شود. چون خودم کیک بوکسینگ کار بودم و در این رشته ما تمرینات وزنه‌برداری زیادی داشتیم آشنایی خوبی با این حوزه داشتم. کم‌کم با خانم طریقت آشنا شدم و بعد از گذراندن دوره‌های مخصوص مربیگری این فرصت از طریق حمایت‌های فدراسیون برای ما ایجاد شد تا به‌عنوان تیم تهران در سالن کبکانیان تمرین کنیم. تیمی که برعکس تصور خود من خیلی هم مورد استقبال قرارگرفت و تعدادمان هربار بیشتر می‌شد.
یعنی تا اولین دوره رکوردگیری کمتر از ٤ماه تمرین داشتید؟
بله. بهمن بالاخره اولین دوره رکوردگیری برگزار شد. آنجا بود که توانستیم با شهرستانی‌ها و استعدادهای بی‌نظیرشان هم آشنا شویم. این شد که روند کاری و تمرینی شکل جدی‌تری به خود گرفت و با همت کل مجموعه نخستین اردوی تیم‌ملی وزنه‌برداری زنان تاریخ ورزش ایران آغاز شد. البته ورزشکارانی هم بودند که فقط دوماه تمرین داشتند.
در این مدت و در اردوها چقدر شاهد تغییرات ورزشکارانتان بودید؟
در این چند ماه همه چیز تغییر کرد. این‌قدر که بچه‌ها سرشار از انگیزه بودند. تغییر و پیشرفت به‌ویژه در دخترانی که شرایط تمرینی خوبی پیش از اردو نداشتند که بیشتر و بهتر هم بود. بچه‌هایی که قبلا هالتر، صفحه و یا وزنه درست حسابی برای تمرین نداشتند با حضور در اردو و استفاده از امکانات آن بهتر رشد می‌کردند.
نگاهتان به‌عنوان مربی این تیم درباره این حضور و نتیجه‌اش چیست؟
مهم‌ترین موضوع این است که این دخترها بسیار کم سن و سال هستند و به همین دلیل هم می‌توانند آینده درخشانی داشته باشند. البته باید بدانیم که مسابقات فعلی میدان دشواری است. آسیا بهترین‌های وزنه‌برداری را دارد و از طرف دیگر ملی‌پوشان ما هم جوان هستند و هم کم تحربه. همه آنها برای اولین‌بار روی یک تخته بین‌المللی می‌روند و نباید به آنها فشاری وارد کرد. اما همین تجربه به آنها کمک می‌کند تا وقتی به ایران بازگشتند با بینشی بهتر تمرین کنند و با افزایش اعتماد به نفس برای مسابقات آینده به‌دنبال سکو بروند.
ولی گفته می‌شود الناز باجلانی یکی از ستاره‌های بزرگ این رشته است که شانس مدال هم دارد.
بله الناز واقعا یکی از بهترین‌هاست که آینده روشنی هم دارد. او حتی شانس مدال در این مسابقات را هم داشت ولی چون وزنه‌برداران برخی تیم‌ها که برای جوانان هستند اما سن‌شان به رده نوجوانان هم می‌خورد در این تورنمنت شرکت می‌کنند کار برای الناز سخت می‌شود.
شما به‌عنوان مربی تیم در کنار بازیکنان حضور ندارید. چرا و از این بابت چه حسی دارید؟
دلم می‌خواست کنارشان باشم اما این‌طور صلاح بود که برای نخستین اعزام تیم کوچک‌تر باشد. اما قبل هر مسابقه تلفنی با دخترها حرف می‌زنم و سعی می‌کنم به آنها آرامش بدهم.
برخی معتقدند نهادهای ورزشی خیلی با وزنه‌برداری برای راه اندازی این رشته در حوزه زنان همکاری نکرد، مثلا هنوز لباس ها تایید نشده است.
نه خیلی. شاید کمی سرعت‌شان کند بود اما فکر کنم دیگر بعد بازگشت تیم‌ملی پوشش این بچه‌ها هم تصویب شود چون واقعا هیچ مشکلی نداشت.
آیا می‌توان هیچ وقت به سکوی المپیک برای وزنه‌برداری زنان فکر کرد؟
١٠٠درصد. شک نکنید این اتفاق می‌افتد. به همان اندازه که وزنه‌برداری مردان ایران در دنیا پررنگ است، در بخش زنان هم هدف رسیدن به همان نقطه است. ما همه از همان سیستم و دانش و تمرینات آقایان استفاده می‌کنیم و به امید خدا نه تنها دنبال سهمیه المپیک بلکه به‌دنبال مدال هم هستیم.
