مهم نیست که تیم‌ملی نداریم؟

لیلی خرسند- روزنامه‌نگار

مریم یکتایی سؤال بجایی کرده است: «اگر این اتفاق برای فوتبال مردان می‌‌افتاد، عکس‌العمل‌ها همین بود؟» یکتایی، دروازه‌بان سابق تیم ملی فوتبال زنان ایران است و موضوع را تقریبا همه می‌دانیم؛ روز 28آذر فیفا آخرین رنکینگ تیم‌های ملی فوتبال زنان را اعلام کرد و نامی از ‌ایران در این رنکینگ نبود. یک هفته از اعلام این خبر می‌گذرد ولی نه کسی توضیحی درباره دلیل این اتفاق داده و نه کسی بابت آن توبیخ شده است. سؤال یکتایی را از مسئولان فوتبال و ورزش باید پرسید؛ هرچند به قول او تصور اینکه ورزش ایران به سمتی برود که فیفا فوتبال مردان ایران را از رنکینگ خارج کند، امکان‌پذیر نیست اما اگر این اتفاق می‌افتاد، باز هم همه سکوت می‌کردند؟ رئیس فدراسیون فوتبال برای توجیه، بهانه‌ها را کنار هم ردیف نمی‌کرد؟ وزیر ورزش کسی را توبیخ نمی‌کرد؟ کار به مجلس و هیأت دولت نمی‌کشید؟ یک هفته فوتبال به موضوع اصلی اخبار و زندگی مردم بدل می‌شد و اما...
از فدراسیون فوتبال شروع کنیم؛ فدراسیون حتی حاضر نشد خبر حذف زنان از رنکینگ فیفا را روی سایتش منتشر کند. مسئولان فدراسیون فوتبال هم هیچ واکنشی به این اتفاق نداشته‌اند. لیلا صوفی‌زاده، نایب‌رئیس فدراسیون که مسئول اول فوتبال زنان محسوب می‌شود، نزدیک به یک سال است که سکوت کرده و کسی هیچ انتظاری از او ندارد. در وزارت ورزش هم صحبتی از فوتبال زنان نیست. حتی مهین فرهادی‌زاد، معاون وزیر که باید بیشتر از همه دغدغه ورزش زنان را داشته باشد، در مصاحبه‌هایی که به‌تازگی کرده، واکنشی به این اتفاق نداشته است.
تیم ملی فوتبال زنان ایران سال2008 وارد رنکینگ فیفا شد و رتبه‌اش 48 بود. از 2014 تا 2017 ایران جایی در این رده‌بندی نداشت اما در بازگشت دوباره به جایگاه55 رسید. از 20فروردین1398 با حذف از مرحله دوم انتخابی المپیک، همه فعالیت‌های ملی فوتبال زنان هم تعطیل شد؛ سقوط به رده71 و حذف از رنکینگ، نتیجه این تعطیلی بود. این افت و خیزها شاید دلیل اصلی بی‌توجهی به فوتبال زنان باشد. حرف بعضی‌ها این است که چرا فوتبالی که دیده نمی‌شود، موفقیتی حتی در سطح آسیا نداشته، لیگش در بدترین شرایط و با کمترین دستمزدها برگزار می‌شود، باید دغدغه مسئولان باشد و برایش هزینه کنند؟ اما موضوع این است که اگر فوتبال زنان نتوانسته موفقیتی داشته باشد، به‌خاطر همین بی‌توجهی است. مهم‌ترین سؤال این است که چرا باید تیم ملی فوتبال یک کشور نزدیک به 20ماه هیچ فعالیتی نداشته باشد؟ آخرین خبری که از تیم ملی روی سایت فدراسیون منتشر شده، بازنشر مصاحبه یاسمن فرمانی با مجله فدراسیون و مربوط به سوم آبان امسال است. خبر قبلی که 23شهریور روی سایت رفته، خبر برگزاری وبینار آموزشی برای مربیان تیم ملی بوده است.
دلیل اصلی تفاوت میان فوتبال زنان و مردان، توجه افکار عمومی به فوتبال مردان است. هواداران فوتبال به اندازه توجه‌شان مطالبه‌گر هستند و به‌خاطر مطالبه‌گری است که مسئولان وادار به پاسخگویی‌اند. فوتبال زنان که دیده نمی‌شود، هواداری هم ندارد تا از آن حمایت شود. تا یکی دو سال پیش فقط مربیان و بازیکنان بودند که از مسئولان سؤال می‌کردند و به تصمیمات فدراسیون معترض بودند، اما حتی آنها هم بعد از حذف از رنکینگ فیفا سکوت کردند. مریم آزمون و کتایون خسرویار، مربیان تیم ملی به خواست خبرگزاری‌ها درباره این اتفاق صحبت کرده‌اند ولی آنها هم جرأت نکرده‌اند مسئولان را مقصر بدانند و همه کاسه‌کوزه‌ها را سر خودشان شکسته‌اند. شاید هم آنها و هم بازیکنان حق داشته باشند سکوت کنند. به هر حال فراموش نکرده‌اند سر بازیکنان فوتسال چه آمد؛ فوتسالیست‌ها که به‌دنبال گرفتن جایزه قهرمانی آسیا بودند، از تیم ملی حذف شدند. حذف نشدن، دغدغه مهم کسانی است که با فوتبال و فوتسال زنان سر و کار دارند. بازیکنان فوتبال بارها به تعطیل‌شدن تیم ملی معترض شدند اما نه‌تنها حرفشان جدی گرفته نشد که یا تهدید شدند یا حذف. برای زنانی که فوتبال دغدغه‌شان است، شاید بازی در لیگ هم غنیمت باشد.