رسیده بود بلایی...

 
جواد نصرتی      

استادیوم آزادی هرگز روزی عجیب‎‌‎تر از نیمه مهرماه62 ندیده‌است؛ فوتبال، خوش‎‌‎شانس بود که پرتماشاگرترین دربی تاریخ ایران خونین نشد.
در آن سال‎‌‎ها که جنگ و مسائل دیگر خلق ملت را تنگ کرده بود، دیدن بازی استقلال و پرسپولیس حکم هدیه‌ای بهشتی را داشت اما مسئولان همین را هم از مردم دریغ می‎‌‎کردند و به‌صورت عامدانه‎‌‎ای نمی‎‌‎گذاشتند این دو تیم با هم بازی کنند. در مهر‌ماه62 اما قرار شد دو تیم با هم بازی کنند. گفته شد که بازی پخش زنده ندارد و همین، 120هزار نفر را به آزادی کشاند. روی سکوها، دور زمین و حتی روی نورافکن‎‌‎ها تماشاگر نشسته بود. وقتی تاریکی به آزادی رسید، نیروی انتظامی با خواهش و درگیری تماشاگران را از روی نورافکن‎‌‎ها پایین کشید تا نورافکن‎‌‎ها روشن شود. تماشاگران در دور زمین چنان زیاد بودند که در نیمه دوم، بازیکنان نمی‎‌‎توانستند به‌خاطر حضور تماشاگران دورخیز کنند. این بازی که با توجه به سابقه بازی‎‌‎های پیشین می‎‌‎توانست به میدان گلادیاتوری تبدیل شود، برنده هم داشت و استقلال با گل پرویز مظلومی پرسپولیس را شکست داد اما نزدیک به 80هزار تماشاگر سرخ، تنها حسرت خوردند و خبری از درگیری نشد. سعید مروتی، روزنامه‎‌‎نگار و منتقد سینمایی که در آن بازی یکی از هواداران مغموم پرسپولیس بوده، سال‌ها بعد در روایتی در روزنامه همشهری نوشته است که بعد از آن باخت تلخ، ‎‌‎ همراه با حدود 20هزار هوادار، به‌خاطر نبودن اتوبوس و مینی‎‌‎بوس و تاکسی، از ورزشگاه تا میدان آزادی پیاده رفته اما حتی یک مورد تخریب اموال‌عمومی هم ندیده‌است.
بازی پاییز62 می‎‌‎توانست خونبارترین دربی تاریخ باشد، اما در آرامشی برگزار شد که قبلش دیده نشده‌بود و بعدش هم هرگز دیده نخواهد‌شد.
کیهان ورزشی بعد از این بازی، به جای نوشتن گزارش آن، در اعتراض به نحوه برگزاری خطرناک دربی فقط این تیتر را زده بود: «رسیده بود بلایی...».