مطبوعات هنرمند

  حافظ روحانی    

تعداد گالری‌های هنری در دهه1350به شکل قابل ملاحظه‌ای رشد می‌کند. از یک‌سو فرح دیبا فعالان اقتصادی را به خرید آثار هنری تشویق یا در واقع وادار می‌کند و از سوی دیگر طبقه ثروتمند نیز به تبعیت از وضعیت فرهنگی اروپای غربی و آمریکا برای تفاخر اقدام به خرید آثار هنری می‌کنند. همین موضوع توجه رسانه‌ها را به هنرهای تجسمی جلب می‌کند. از ابتدای دهه1350 مطالب مربوط به هنرهای تجسمی هم کم‌کم در روزنامه‌ها ظاهر می‌شوند. به عنوان مثال می‌توان به نوشته‌های خسرو گلسرخی در سال1350 در روزنامه کیهان اشاره کرد همچنین جواد مجابی که در روزنامه اطلاعات به بهانه‌های مختلف با هنرمندان یا معماران گفت‌وگو می‌کند  یا حسام اشرفی، امید روحانی در روزنامه رستاخیز یا بهزاد حاتم که علاوه بر مجله رودکی در روزنامه‌ها هم مطالب تجسمی می‌نویسد.
هانیبال الخاص در سال1351به سرویس فرهنگی روزنامه کیهان می‌پیوندد. روحیه ستیزه‌جوی او نه فقط در برگزاری نمایشگاه‌های جنجالی است که در رویکردش به عنوان روزنامه‌نگار هم نمود پیدا می‌کند. یکی از نخستین مطالب جنجالی او در نوروز سال1352 انتشار شماره‌ای است که در آن به هنرمندان هم‌دوره‌اش نمره می‌دهد؛ شماره‌ای که البته محل اعتراض نقاشانی می‌شود که نامشان در این فهرست آمده است. پس برخلاف نشریات دیگر که با نگاهی آرام‌تر به سراغ هنرهای تجسمی می‌روند، نگاه الخاص با منظری تند و تیز و غیرآشتی‌جویانه توجه عمومی به هنرهای تجسمی را در دهه1350 جلب می‌کند. الخاص تا سال1354 برای کیهان می‌نویسد. اما توجه به هنرهای تجسمی در این دوران به اوج خود می‌رسد.