پلان-سکانس به جای کات دراماتیک!‌

ضربه سر وحید امیری، به انتظار بیست‌وچند روزه هواداران پرسپولیس برای مسجل شدن قهرمانی تیم‌شان پایان داد. پیروزی در مشهد، صدرنشین لیگ‌برتر را کاملا از دسترس ذوب‌آهن خارج کرد تا پرسپولیس برای دومین فصل متوالی لیگ را در بالاترین رده ممکن تمام کنند. این چهارمین قهرمانی قرمزها در لیگ‌برتر بود. قبل از شروع فصل به‌نظر می‌رسید استقلال و سپاهان رقبای جدی مدافع عنوان قهرمانی در مسیر فتح لیگ هستند و تراکتور نیز در نیم‌فصل دوم به این جمع اضافه خواهد شد اما شروع ناامیدکننده آبی‌ها با منصوریان، این تیم را از فهرست تیم‌های مدعی خارج کرد. زلاتکو کرانچار سپاهان را در حوالی منطقه سقوط قرار داد و تبریزی‌ها نیز با بحران‌های متعددی دست و پنجه نرم کردند. پرسپولیس با شایستگی، در کورسی قهرمان شد که تنها یک اسب سرحال و آماده داشت. قهرمانی بدون رقابت نزدیک و جنجالی، شرایطی را به‌وجود آورد که رسیدن سرخپوشان به جام کمتر از گذشته مورد توجه قرار بگیرد. پرسپولیس همچنان بهترین تیم فوتبال ایران است و با کسب یازدهمین قهرمانی لیگ، پرافتخارترین تیم فوتبال باشگاهی به شمار می‌رود. با این وجود واکنش هواداران باشگاه به قهرمانی لیگ‌برتر هفدهم، با 3قهرمانی گذشته لیگ قابل مقایسه به‌نظر نمی‌رسد. این تیم در اولین دوره لیگ‌برتر، با یک سناریوی کاملا جادویی قهرمانی را تجربه کرد. برای رقم‌خوردن قهرمانی در هفته پایانی، استقلال باید در انزلی شکست می‌خورد و تیم پروین نیز در آزادی فجر سپاسی را شکست می‌داد. بردن فجر چندان دور از انتظار نبود اما هیچ‌کس باور نمی‌کرد استقلال، زمین ملوان را با شکست ترک کند. این نتیجه آن‌قدر دور از انتظار به‌نظر می‌رسید که حتی پرسپولیسی‌ها در بازی همزمان، ورزشگاه آزادی را پر نکرده بودند. 6سال بعد، تیم افشین قطبی بعد از یک فصل رقابت ماراتن‌گونه با سپاهان، در دقیقه96 آخرین بازی فصل قهرمان لیگ شد و تماشاگران‌اش را به فضا پرتاب کرد. 9سال طول کشید تا تیم برانکو، قهرمانی تازه‌ای برای سرخپوشان به‌دست بیاورد. پایان این انتظار 9ساله، شیرین و دلچسب بود. سرخ‌ها برای تصاحب قهرمانی بعدی در لیگ، فقط یک سال منتظر ماندند و کوتاه بودن این انتظار، بخشی از شور و شعف آنها را بلعید.  قهرمانی پرسپولیس در لیگ‌برتر از شروع فصل قابل‌پیش‌بینی به نظر می‌رسید و هیچ چیز مثل غیرقابل‌پیش‌بینی‌ بودن در فوتبال، هیجان را به قتل نمی‌رساند. در کیفیت فنی پسران برانکو و ارزش فوق‌العاده قهرمانی یازدهم، تردیدی وجود ندارد اما شاید اگر این قهرمانی در یک روند مهیج‌تر و با اتفاقات پیش‌بینی‌ نشده‌تری همراه می‌شد، تماشاگران این تیم نیز بیشتر از حالا با فتح جام به‌وجد می‌آمدند. فیلم این فصل سرخپوشان، شبیه یک ‌«پلان-سکانس» طولانی بود. یک برداشت بلند و بدون کات. در مسیر قهرمانی این تیم، نه حقه‌ای در کار بود و نه جلوه‌های خاص بصری به چشم آمد. در این مسیر خبری از کات‌های لحظه‌ای و درام‌های آمیخته با لذت وصف‌نشدنی غافلگیری نبود. همان‌طور که انتظار می‌رفت از نقطه A به نقطه B رسید. فاصله گرفتن این تیم از فوتبال هجومی نیز تاثیر زیادی در سرد شدن شام قهرمانی قرمزها داشت. تماشاگران این تیم شیفته بازی‌های تیم دنیزلی بودند و در لیگ پانزدهم، برای تیم پرفسور که قهرمانی را از دست داده بود اما بی‌نهایت شورانگیز فوتبال بازی می‌کرد، دست زدند. این تیم اما کمی محافظه‌کار شده بود تا بخش زیادی از سکوهای آزادی در بسیاری از بازی‌های فصل خالی به نظر برسند. اصرار برانکو به استفاده همیشگی از چند نام خاص و لجبازی او با انتقادها، از هیاهوی مربوط به قهرمانی کم کرد. علاوه بر این، به نظر می‌رسد برخی از مهره‌های باشگاه در هفته‌های پایانی اشباع شدند و انگیزه رسیدن به بردهای بیشتر را از دست دادند. پرسپولیس در پایان آخرین بازی فصل با سپیدرود، قهرمانی‌اش را جشن خواهد گرفت. آنها با فتح سزاوارانه لیگ، تماشاگران‌شان را غرق در غرور کرده‌اند. با این وجود این قهرمانی، در طول فصل نفس هیچ هواداری را بند نیاورده است.