دو طلا و دیگر هیچ

  جواد نصرتی  

بعد از درخشش در المپیک ملبورن، انتظارها از تیم ملی کشتی ایران بسیار بالا رفته بود و بسیاری امیدوار بودند نخستین میزبانی ایران در رقابت‌های جهانی کشتی به نخستین قهرمانی تیم ایران در این رقابت‌ها منجر شود اما به‌جز غلامرضا تختی و امامعلی حبیبی که کاری به جز قهرمانی بلد نبودند، بقیه تیم یک ناامیدی کامل بود.
این رقابت‌ها، در حالی برگزار شد که نسل طلایی کشتی ایران در دهه طلایی 30، در اوج آمادگی بود و کسب میزبانی، تنها توقع‌ها را بالا برد. نتایج درخشان در المپیک قبلی، مردم را با چیزی جز قهرمانی راضی نمی‌کرد اما ایران خوش‌شانس بود که تختی و حبیبی را داشت. همه امیدها، در 2طلای پهلوان تهران و ببر مازندران خلاصه شد و ایران در جدول مدالی، بعد از شوروی و ترکیه سوم شد. در جدول امتیازی، به جز شوروی و ترکیه، حتی بلغارستان هم بهتر از ایران بود. این ناکامی در حالی به‌دست آمد که علاوه بر میزبانی، تیم ملی کشتی ایران آماده‌سازی بسیار خوبی هم داشت و با تیم‌های ترکیه و بلغارستان در تهران بازی‌های دوستانه برگزار کرده بود. حبیبی در این رقابت‌ها که در استادیوم ثریا (که بعدها به نام شهید حیدرنیا تغییر نام داد) در مسابقه تاریخی واختناگ باوادزه چنان با قدرت بود که ناخواسته دنده حریف خود را شکست و تختی هم تا فینال، همه حریفانش را ضربه فنی کرد. حریف بلغاری هم در فینال، ترجیح داد مسابقه را نیمه‌کاره بگذارد.